donderdag 2, vrijdag 3, zaterdag 4 en zondag 5 febr.

Donderdag 2 februari, naar de community voor het tienermoederproject

Vanmorgen eerst een poosje naar Nafasi geweest. Daarna terug naar het huis om een vroege lunch te hebben. We zouden namelijk om 12.00 uur vertrekken naar een van de sloppenwijken van Kampala. Het werd natuurlijk wat later, maar zo gek als maandag was het gelukkig niet. De reis naar de stad wordt al normaal. Eerst boda boda dan matatu. We stapten uit bij Old Taxi park. Daarna liepen we een stukje en namen toen opnieuw een boda boda. Ondanks dat alle straten op een of andere manier op elkaar lijken zag ik toch dat we dezelfde route namen als maandag. Nu duurde het echter niet lang voordat we er waren. Na nog een stukje gelopen te hebben gingen we echt de slum in. In deze community wordt op donderdag het tienermoederproject gehouden. Het doel is om de tienermoeders te empoweren (heel goed Nederlands ha, ha) om in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien. Dit project wordt gedaan vanuit Nafasi waar de crisisopvang van 0-5 jaar is. Maar het is natuurlijk veel mooier als de kinderen daar niet terecht hoeven te komen.
Nadat we enkele straatjes door waren kwamen we op een soort pleintje. Van de meiden op dat moment nog geen spoor. Wel zat daar een big mama, een community worker op vrijwillige basis. Zij ging op een gegeven moment even weg, ik denk om het bericht te verspreiden dat wij er waren. Daar zittend kon ik het leven zoals dat daar plaatsvind bekijken. Ongelooflijk om te bedenken dat wereldwijd miljoenen mensen in zo'n omgeving leven. Er nu aan terugdenkend zie ik alleen maar grijstinten voor me.
Het mooist vond ik een jongetje dat met een ‘vrachtwagen’ stenen inlaadde en toen weer verder reed. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat de ‘vrachtwagen’ een aan de bovenkant open gesneden plastic fles was. De assen waren een soort sate prikkers die er doorheen gestoken waren en de wielen flessendoppen en hij vermaakte zich prima.

Een tijdje later waren er wel wat meiden aanwezig en zijn we, nog meer kruip door sluip door, door een smal steegje naar het lokaaltje gelopen waar de bijeenkomst zou zijn. Hier word een soort school gehouden. Het was meer een schuur met wat platen aan de muren, een schoolbord en een overzicht van de indeling van de dag. De vloer was gewoon aangestampte grond en het was maar goed dat het droog was, want de gaten zaten in het golfplaten dak. Ik kan me zo voorstellen dat je in zo'n omgeving niet veel leert.

De meiden gingen op een mat op de vloer zitten en wij kregen een stoel. Jackie die er ook bij aanwezig was deed met name het woord. Ook hier ging het allemaal in het Luganda, maar af en toe kregen we er wat van mee omdat Rita dan vertaalde. Er was eerst een rondje voorstellen. Hierbij werden ook de leeftijden genoemd. Er waren 2 zwangere meiden van 16, daarnaast nog een paar moeders in leeftijd varierend van 24 tot 30. Ook zij zijn degenen die thuis voor het inkomen moeten zorgen en dus wilden ze ook wel graag horen wat er gezegd werd. Daarnaast waren er ook nog wat meisjes van een jaar of 11,12.
Aangezien het project een tijdje stil gelegen had vanwege de vakantieperiode was het nu alleen inventariseren wat ze zouden kunnen gaan maken om te verkopen. Het is de bedoeling op in de nabije toekomst een soort tentoonstelling te organiseren om zo ook in de community meer awareness (sorry, alweer zo’n mooi Nederlands woord) te krijgen. Na ruim een uur werd de bijeenkomst gesloten en gingen wij weer weg. Een heleboel indrukken rijker was ik rond 17.30 uur weer thuis.

Vrijdag 3 februari afscheid Anouk van Nafasi

Vanmorgen meegegaan naar Nafasi omdat ik zo’n laatste dag van de week ook niet op de school wilde starten en omdat Anouk vandaag afscheid nam van Nafasi. Zij is hier 5 maanden geweest. Als afscheid wilde ze pannenkoeken bakken. Daarom ging ze halverwege de ochtend terug naar het huis. De kinderen smulden van hun stukje. Ook de volwassenen hadden er al van gegeten, maar nadat alle kinderen op bed lagen werd iedereen rond de rafel geroepen door Jackie. Zij had een cadeautje voor Anouk (dat ze volgens Oegandees gebruik pas thuis mocht open maken). Vervolgens moest iedereen iets tegen Anouk zeggen. Het bleek uit alles dat haar inzet heel erg gewaardeerd was. Vervolgens moest Anouk, ook weer naar Oegandees gebruik, de laatste pannenkoeken, limonade en kaakjes delen. Nadat het afgelopen was gingen we terug naar het huis. Verder een rustige dag gehad.

Zaterdag 4 februari een duidelijk voorbeeld dat de middelen hier zeer beperkt zijn

Omdat er vanmorgen een besnijdenis zou zijn ben ik even na negenen naar de kliniek gegaan. Daar aangekomen was er niemand te bekennen die hier iets mee van doen zou hebben. Daarom maar geholpen bij wat andere werkzaamheden zoals administratie en medicatie uitgeven. Wat mij betreft een heel gedoe omdat ik het allemaal erg slecht kan lezen, maar ze hadden veel geduld met me. Op een gegeven moment kwam er een meisje van de secondary school dat een zwerende vingertop had. Eerst werd ze bijna teruggestuurd omdat ze 2 dagen geleden al geweest was en het de bedoeling was dat ze maandag pas terug zou komen. Het abces was inmiddels echter zoveel aangerijpt dat ze haar uiteindelijk toch wel wilden behandelen. Omdat het best nog een tijdje duurde voor ze aan de beurt was ben ik in de behandelkamer bij haar gaan zitten. Het bleek dat ze in de 2e klas zit en dat ze later accountant wil worden. Ik geloof niet dat we ons daar een accountant zoals bij ons bij voor moeten stellen, maar in ieder geval iets met cijfers. Toen ze aan de beurt was werden er met een tang steriele gaasjes uit de voorraad gehaald. Deze gingen echter in een onsteriel bekkentje (ha,ha).

Aangezien ik al aan zag komen dat het verdoven best pijnlijk zou zijn ben ik naast haar gaan zitten en heb haar gezegd dat ze in mijn hand mocht knijpen. Het was inderdaad erg pijnlijk en ze kneep mijn hand er haast af. De hoeveelheid pus die eruit kwam viel uiteindelijk nog wel mee. Nadat het klaar was ging er een miezerig klein gaasje op wat met een soort fixomul werd vastgezet. Voor ze naar huis ging kreeg ze antibiotica mee en pijnstillers. Toen het daarbij bleef vroeg ik waar ze het dan vervolgens zelf mee zou moeten verbinden. Dat wat er nu op zat hoeft maar een keer nat te worden en het valt er waarschijnlijk dan al heel snel af. Het antwoord daarop was dat ze het hier tot maandag mee moest doen omdat er geen pleisters waren. Ook alweer iets wat wij ons, met onze grote voorraden niet voor kunnen stellen. Geen bijzonder soort verband, maar gewoon een pleister...!

Daarna was er niet veel meer te doen en dus besloot ik om naar huis te gaan. Het kindje voor de besnijdenis ging toch niet meer komen.

Na mijn lunch zat die vinger me toch niet lekker. Daarom heb ik wat pleisters voor haar geknipt en ben die gaan brengen. Voor de rest was het een heerlijk rustige zaterdagmiddag.

Zondag 5 februari Een dag helemaal niets

Vannacht om 0.30 uur kwam Marian aan. Eer we weer naar bed gingen was het een kleine 3 kwartier later en toen kon ik de slaap niet vatten. Na een poosje besloot ik mijn wekker uit te zetten zodat ik wat langer door kon slapen. Dan vandaag maar niet naar de kerkdienst.

De dag doorgebracht met een beetje lezen, een beetje Wordfeud en wat borduren. Heerlijk!!!

Een heel lange reis en eerste kennismaking met de kliniek, het kliniekje

Maandag 30 januari Een hele lange reis.

Vanmorgen eerst naar Nafasi gegaan om de kinderen te badderen. Om 9.30 uur ben ik terug gegaan naar huis om een broek aan te doen. Dat vind ik toch wel veel fijner om in te reizen dan een rok. Om 10.00 uur zou Florence hier zijn zodat we gezamenlijk op stap zouden gaan om het meisje op te gaan halen. Echter om 10.00 uur was er niemand, om 10.15 uur niet, om 10.30 uur niet. Het was uiteindelijk 10.45 uur geweest toen ze aan kwam. Op dat moment konden we ook nog niet gelijk weg omdat we nog kleding in het Nafasi huis moesten halen. Het was uiteindelijk over 11 toen we op de boda boda stapten. Bij de mainroad moesten we over op de bus. In dit geval koos Florence er voor om een ‘gewone’ bus te nemen. Deze neemt een andere route dan de matatu’s en dit zou volgens haar sneller gaan. Nou, sneller ….. We hebben er uiteindelijk bijna 2 uur over gedaan om midden in de stad te komen. Hier moesten we naar een kleiner taxi park. Om daar te komen hebben we een stukje gelopen door straatjes, die ik, als ik alleen was nooit in zou zijn gaan. Vanaf daar begon het tweede lange deel van de reis. Dit was gelukkig niet alleen maar file, maar hier konden we goed doorrijden. Uiteindelijk stapten we in een klein dorpje uit. Hier gingen we weer over op de boda boda. Na een stukje over de weg gingen we een dirt road op. Deze werd alsmaar smaller, na nog een keer linksaf te zijn gegaan stopten we uiteindelijk bij een huisje waar het meisje dat we op gingen halen zou moeten zijn. Hier was echter niemand thuis. Een jongetje stapte mee op om ons de weg te wijzen. Nou, dat was maar goed ook want op een gegeven moment was er helemaal geen pad meer, het was gewoon ongeveer bij de derde bananenboom rechts. Hier vonden we het kleine hutje (3 x 3 m.) met alleen een deur en geen raam. Binnen lag alleen een 2 persoonsmatras. Wat een leven met 5 kinderen en twee volwassenen die deze kleine ruimte moeten delen.

De kinderen die er omheen liepen zagen er heel haveloos uit. Een van hen was het betreffende meisje. Ik had me nog een beetje zorgen gemaakt of ze wel mee zou gaan, maar ze wilde graag mee. Ze werd door haar moeder in een ander jurkje gehesen en al snel stond ze klaar om mee te gaan. Gelukkig waren de boda boda’s blijven wachten, want anders hadden we terug kunnen gaan lopen naar de mainroad. Vanuit het dorpje namen we de matatu weer terug naar Kampala.

Onderweg bleek dat het meisje de hele dag nog niets gegeten had dan alleen wat jackfruit. Ze hebben het zo arm dat er maar 1 maaltijd per dag is.

Terug in Kampala stapten we eerder uit omdat we regelrecht naar het ziekenhuis zouden gaan. Inmiddels was het gaan regenen. Nadat we een chapati (soort pannenkoek) voor het meisje gekocht hadden vervolgden we onze reis met een andere matatu. Deze stopte vlak bij de kliniek. Ook in dit geval is het meer een veredelde dokterspost want er is geen mogelijkheid om opgenomen te worden. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten. Nadat we bij de arts geweest waren werden we doorgestuurd naar het lab waar met een vingerprikje bloed werd afgenomen voor een malaria sneltest. Eigenlijk wilden ze niet dat wij, de volwassenen met haar mee gingen, maar het leek mij nou niet echt fijn om als 7 jarige alleen een ruimte in te moeten waar ze dan bloed van je af gaan nemen. We zijn dus gewoon met haar meegegaan. Het bleek dat ze inderdaad malaria heeft. Daarnaast heeft ze ook nog een schimmelinfectie op haar hoofd. Voor beide kwalen moesten er medicijnen aangeschaft worden.

Inmiddels was het 16.30 uur en wilde ik toch wel erg graag richting huis om daar hopelijk voor het donker aan te komen. Florence regelde een boda boda waarmee ik al snel bij het Old taxi park was. Hier dacht ik te weten waar ik op de matatu naar Namugongo kon stappen. Echter, niets was minder waar. Blijkbaar was dat zaterdag een toevalligheid. Nu werd ik doorverwezen naar de overkant van het park. Daar vond ik, na verschillende keren vragen, inderdaad de juiste matatu. Maar ja, toen nog van het park af komen. Hoe het precies werkt weet ik niet, maar ik vergeleek het voor mezelf maar met zo’n spelletje waarbij je van die vierkante tegeltjes moet verschuiven om een plaatje te kunnen maken. Na enige tijd waren we dan ook wonder boven wonder van het terrein af. Toen begon de met file gevulde terugweg. Gelukkig hoefde ik ook deze keer niet over te stappen. Nadat ik het laatste stukje weer met de boda boda had afgelegd was ik eindelijk, na bijna 8 uur reizen (en uitlaatgassen happen) weer terug. Bij thuiskomst wist ik niet hoe snel ik onder de douche moest komen om al het vuil van me af te wassen.

Dinsdag 31 januari eerste kennismaking met de kliniek

Vanmorgen ben ik naar de kliniek gegaan. Daar eerst kennisgemaakt met de arts (Daniel) en de verloskundige Saida. Op dinsdag is er altijd het vaccinatieprogramma. Saida had me helemaal uitgelegd welke vaccinatie wanneer gegeven moest worden. Ik had daarbij wel meegeschreven, maar het stond er niet echt schematisch. Dat, en het feit dat ik de handschriften maar moeilijk kan lezen maakte dat ik steeds geen idee had welke vaccinatie er nu weer gegeven moest worden. Het enige waar ik me dus maar mee bezig heb gehouden is het geven van vit A uit een capsule en 2 druppels tegen polio. Daarnaast plukte ik af en toe een bolletje watten van een grote bol. Dit wordt aan de moeder gegeven om op het prikgaatje te duwen. Ik zou denken maak vooraf een pot met van die kleine bolletjes, dan hoef je dat ter plekke niet te doen. Al met al denk ik dat ik wel iets geholpen heb, maar voor mezelf had ik bijna meer het idee dat ik in de weg liep. Daarom heb ik vanmiddag de gegevens in een schema gezet waarbij het in een oogopslag duidelijk is met hoeveel maanden welke injectie gegeven moet worden. Ik had dit eerst voor mezelf op een papier gedaan, maar later bedacht ik me dat dit misschien voor mensen na mij ook wel handig zou zijn. Aangezien er vanmiddag verder toch niets te doen was heb ik het schema toen in een Excel bestand gezet. Ik hoop dat ze het ook gaan gebruiken, want dat scheelt een hoop in de uitleg.

Aan het eind van de morgen kwamen er nog twee vrouwen langs voor anticonceptie. Er worden b.v. staafjes onder de huid ingebracht waarmee je 5 jaar beschermd bent. Helaas hadden ze allebei hoge bloeddruk en dat is een contra-indicatie voor plaatsing. Ze moeten nu eerst een maand lang iedere week een keer langs komen om hun bloeddruk te laten meten. Voor de tussentijd kregen ze wel condooms mee. Gelukkig zijn die gratis.

Zoals gezegd was er vanmiddag verder niet veel te doen. Op een gegeven moment begon Saida verbandgaas, dat van een grote rol af kwam, om een boek te draaien. Het bleek dat dit was omdat ze zo een goede maat heeft om gazen te knippen. Nadat ze een hele stapel geknipt had werden ze een voor een gevouwen tot zo’n 6 a 7 cm in het vierkant. Deze gazen gaan in de autoclaaf en worden daar gesteriliseerd. De autoclaaf stond echter in de kamer van de tandarts waar de loodgieter bezig was. Het steriliseren moest dus even wachten. Wij zouden vast zuiniger om gaan met onze steriele gazen als we dit allemaal zouden moeten doen om ze te krijgen.

Woensdag 1 februari 2e dag in de kliniek met weer nieuwe dingen

Vanmorgen was er eerst voorlichting over de kosten en benodigdheden voor tijdens de zwangerschap. Je moet hier voor ieder dingetje apart betalen en het is boter bij de vis. Tijdens de voorlichting was er ineens een hoop onrust onder de dames en werd het woord daggala veel vele keren gebruikt. Later vroeg ik Saida wat dat betekende, dat was dus drugs oftewel medicatie. Het ging hier om ijzertabletten en foliumzuur. Ze moeten nu voor 20 tabletten van elk in totaal 4000 UGX betalen. Dat is ongeveer 1 euro. Voor hen een groot bedrag en vandaar de consternatie. Tot augustus vorig jaar was dit gratis omdat het werd bekostigd vanuit de overheid, maar nu moeten ze het dus zelf betalen. Waar ook voor betaald moet worden is een plastic zak, van de maat grote afvalzak zoals wij die op de afdeling gebruiken. Kosten 500 UGX (13 cent). Ze gebruiken dit om op de behandeltafel op te gaan liggen. Dus niet, zoals bij ons een rol papier, maar ieder z’n eigen zak. Wel gratis zijn de malariaprofylaxe (3 tbl.) en de ontwormingstablet.

Na de voorlichting werden de vrouwen in tweetallen naar de onderzoekskamer geroepen. Daar werden door mij hun bloeddruk en gewicht gemeten. Door de vroedvrouwen werd vervolgens, afhankelijk van het aantal keren dat ze al geweest waren e.e.a. gevraagd. Was het de eerste keer dan werd een flinke lijst met vragen afgewerkt. Hiervoor werd uitgebreid de tijd genomen. Hierna volgde het lichamelijk onderzoek. Vervolgens moesten alle gegeven nog opgeschreven worden in het grote boek van de overheid en voor de vrouwen zelf, werd de medicatie afgehandeld, moesten sommigen nog een tetanus injectie (dat kon ik dan weer doen) en moest er nog betaald worden. Het gezegde ‘jullie westerlingen hebben een klok, maar wij hebben de tijd’ ging hier ook volop op.

Na de lunch heb ik Daniel (de arts) gevraagd naar de defibrillator. Ik had namelijk van Anouk gehoord dat zij een tijdje geleden erbij was geroepen omdat ze dat ding wilden gebruiken, maar geen idee hadden van wat er werd gezegd. Het blijkt een oud apparaat dat uit het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis is gekomen, met een Nederlandse beschrijving en Nederlandse tekst. Hoe het hier ooit terecht gekomen is weet niemand, want het stond er al toen Daniel hier 3 jaar geleden begon. Het ding was te vies om aan te pakken, dus ik heb het eerst maar eens zo goed en zo kwaad als het ging onder het stof vandaan gehaald. Toen ik dat aan het doen was bleek al snel dat er geen ECG kabel aan zit. Verder zijn ze niet in het bezit van defipads of gel. Het in deze staat gebruiken lijkt me dus zeker uit den boze. Misschien dat die ECG-kabel nog ergens te regelen valt, maar dan moet er ook nog gel komen. Vervolgens zal ik de handleiding moeten vertalen en hier les over moeten geven. Al met al denk ik dat het een soort vruchteloze exercitie zal worden, maar we zullen zien.

Later heeft Saida gelukkig nog uitgelegd hoe het nu precies zit met het aantal weken zwangerschap en welke medicijnen wanneer gegeven worden. Kan ik dit mooi weer in een schemaatje zetten.

Mijn eerste 'werkdag', alleen naar de stad en een rustige zondag

Vrijdag 27 januari eerste werkdag bij Nafasi.

Vanmorgen samen met Anouk naar Nafasi gelopen. Daar aangekomen waren er al verschillende kinderen in bad gedaan. Gelijk maar aan de slag gegaan om er een af te drogen en aan te kleden. Ik vind het vooralsnog onmogelijk om hun namen te onthouden. Ergens lijken ze voor mij allemaal min of meer op elkaar. En zolang ze hun luier aan hebben kan ik meestal niet eens zien of het een jongen of een meisje is. Nog even oefenen dus. Na het aankleden werden ze naar de woonkamer gebracht waar ze allemaal braaf op een rijtje in hun kinderstoel zaten om hun fles te drinken.

Na het ontbijt werd er gespeeld in de huiskamer en later in de buitenruimte. Ik heb me een beetje beziggehouden met Tracy (4 jr) en David (2 jr). We hebben torens gebouwd van de lego terwijl ik de kleuren noemde. Tracy spreekt nog helemaal geen Engels, maar ze papegaaide er lustig op los zonder dat ze volgens mij ook maar enig idee had wat ze allemaal zei. Anouk was al actief bezig geweest met het zindelijk maken van David door hem steeds op het potje te zetten en hem de hemel in te prijzen als hij weer een plas gedaan had. Ik heb dat vanmorgen ook gedaan en dat ging best goed totdat hij een beker water gedronken had en ik bezig was met andere dingen. Toen had hij een ongelukje.

Na het spelen kwam de lunch. Dat was een belevenis op zich. De meeste kinderen kregen hun eten naar binnen met een lepel, maar tijdens die eerste sessie was er 1 kindje, en later ook de grotere kinderen, dat met zijn handjes at. Nou, het eten zat van zijn kruin tot aan zijn tenen en op een gegeven moment begon hij ook nog eens met zijn vieze knuisjes in zijn ogen te wrijven omdat hij omrolde van de slaap. Ik heb hem toen maar opgepakt en in bad te gezet, want eten in je ogen lijkt me nou niet echt een pretje. Met een moeder die altijd met een nat washandje achter ons aan liep was dit wel het volledig tegenovergestelde van hoe ik ben grootgebracht. Ha,ha.

Toen ze eindelijk uitgegeten waren ging het hele spul naar bed. Dat was best weer een werkje omdat verschillende kinderen zo vies waren dat ze opnieuw in bad moesten.

Toen ze allemaal lagen kon ik aan de lunch. Het was een groene groente, wat paprika, bruine bonen en een witte bonk van een voor mij ondefinieerbaar goedje wat op zichzelf naar niets smaakte. Alles bij elkaar smaakte het echter prima.

Na de lunch ben ik bij Jackie in het kantoor langs gegaan om het te hebben over de verwachtingen over en weer. Ze vertelde dat ze het fijn zou vinden als ik maandag mee ga om een meisje van 7 uit haar ' thuis' situatie te halen. Normaal werkt Nafasi met kinderen t/m 5 jr., maar dit meisje is samen met haar tweelingzusje al van jongsafaan bij hen bekend. Nadat we haar opgehaald hebben moeten we langs het ziekenhuis voor een controle.

Zaterdag 28 januari met de matatu naar het centrum van Kampala, bezoek aan het koninklijk paleis en de grote moskee.

Vanmorgen ben ik lopend naar de mainroad gegaan. Het is een kleine 2 km en dus goed te doen. Daar de matatu gepakt naar old taxi park. Old omdat er inmiddels ook een nieuwe is. Hier staan wel meer dan 100 matatu’s en rondom rijden er van alle kanten af en aan. Het was eerst lastig om te bepalen aan welke kant ik stond, maar toen realiseerde ik me dat ik een internetbundel heb en dus mijn locatie kon bepalen. Heel handig op zo’n moment.
Toen ik eenmaal wist waar ik was kon ik aan de wandel richting het koninklijk paleis (2,3 km). Dit ligt middenin de stad op een terrein met een omtrek van 6 km. Het is het officiële paleis van de Buganda koning.
Oeganda bestaat uit heel veel koninkrijken waarvan dat van de Buganda de grootste is. Helaas was het gebouw zelf niet te bezichtigen omdat ze dat aan het renoveren zijn. Eigenlijk heeft het ook niet veel weg van een paleis. Het is meer een uit de kluiten gewassen huis. Het meest bijzonder van dit terrein is de martelruimte van Idi Amin. Het is een betonnen ruimte, die oorspronkelijk gebouwd was voor opslag van wapens. De trucks konden over een helling naar binnen rijden en daar waren verschillende ‘kamers’ waar de wapens opgeslagen lagen. Tijdens de martelingen van Amin stond er in het gedeelte waar de trucks stonden een laag water tot ongeveer kniehoogte. Daar lag een elektriciteitsdraad in. De gevangenen werden het water ingestuurd en dan werd de schakelaar iedere keer even om gezet. Degenen die dit overleefden werden vervolgens in de ‘kamers’ gepropt en stierven daar de verstikkingsdood. ’s Nachts werden de lijken vervoerd naar het Victoriameer en daar gedumpt. Zo werden ze voer voor de krokodillen. In totaal heeft deze dictator zo’n 300.000 slachtoffers gemaakt. Een vreselijk verhaal dus.

Na de rondleiding heb ik even een boterham gegeten. De lucht was toen al helemaal donker en het begon ook te regenen. Gelukkig had ik de paraplu meegenomen want ik wilde vervolgens naar de Grote Moskee. Van het paleis loop je ongeveer in 1 rechte streep naar de Moskee (1,9 km). Bij de moskee aangekomen realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk wat de bloot gekleed zou zijn. Nou dat was dus ook zo. Ik kreeg een grote lap om mijn middel die als rok moest dienen (mijn broek was ¾, dus dat was nou niet echt bloot) en vervolgens moest ik een lap over mijn hoofd die weer tot aan mijn middel reikte. Ik moet zeggen dat je er dan gelijk uitziet als een moslim. Met mijn gids hebben we eerst de moskee van binnen bekeken. Maar daarvoor moesten eerst de schoenen nog uit. Tjonge, dan hebben wij het als christen toch een stuk gemakkelijker. De grond waarop de moskee staat en de fundamenten zijn geschonken door Amin, maar het gebouw is pas in 2007 afgebouwd met geld dat Khadaffi geschonken heeft. Hierdoor ligt op de hele oppervlakte van de vloer b.v. vloerbedekking. Iets dat je in de meeste andere moskeeen niet vindt. Na het bezoek aan de moskee konden de schoenen weer aan en begonnen we aan de 304 treden van de minaret. Vanaf boven heb je een geweldig uitzicht over de stad. Het was jammer dat het niet wat helderder was.

Na het bezoek aan de moskee ben ik teruggelopen naar Old taxipark (weer 2 km). Hier viel het niet mee om de juiste matatu te vinden. Er zijn namelijk geen haltes en er staat ook nergens op het busje waar het heen gaat. Uiteindelijk bleek dat ik gewoon op de plek moest zijn waar ik vanmorgen uitgestapt was. Indachtig de aanwijzingen voor heen en terugreis ben ik bij Kireka uitgestapt. Heen kun je namelijk in een keer blijven zitten, maar terug moet je overstappen. Toen ik daar echter vroeg naar de bus naar Namugongo werd ik terug verwezen naar de matatu waar ik net uit kwam. Het blijkt dus dat je soms ook op de terugweg kunt blijven zitten. Vanaf mijn eindpunt ben ik weer teruggelopen naar huis (1,8 km). Daar aangekomen ben ik gelijk gaan douchen, wat voelde ik me ontzettend vies na zo’n dag in de stad. In totaal dus een kleine 10 km gelopen vandaag. Ik was wel blij dat ik mijn wandelschoenen aan had. Al was het alleen maar omdat alles zo vies en stoffig is. Ik kan me trouwens niet herinneren dat ik op een dag zoveel mensen gezien heb. wat ook heel erg opvalt is, dat het veelal jonge mensen zijn. Met een levensverwachting van zo'n 52 jaar is dat natuulijk ook niet zo gek, maar voor mij wel vreemd om te zien.

Zondag 29 januari een rustige dag.

Omdat de kinderen er nog niet zijn was er vandaag maar een kerkdienst om 10.00 uur. Normaal zijn er namelijk twee. Een om 8 uur in het Engels en een om 10 uur in het Luganda. Westerse als ik ben was ik even voor tienen aanwezig en wat bleek, er was nog niemand. Langzaamaan druppelden er wat mensen binnen. Op een gegeven moment begon het koortje te zingen en dit ging geruime tijd zo door. Aangezien ik het meeste niet kon verstaan leek het mij een grote herhaling. Dat zal het vast niet geweest zijn, maar dan waren het in ieder geval heel veel coupletten op dezelfde melodie. In de tussentijd kwamen er nog steeds af en toe mensen binnen. Na ruim een uur begon de preek. Deze werd gelukkig wel vertaald.
Ze hebben hier vast geen last van een korte spanningsboog, want de preek duurde ook ruim een uur. Omdat ik op een gegeven moment ontzettend nodig naar het toilet moest ben ik, alhoewel dat heel vreemd voelde, toch maar weg gegaan. Het duurde uiteindelijk nog wel een poosje voordat ik de mensen langs zag gaan.

De rest van de middag heb ik wat gelezen, geborduurd en me vermaakt met het kijken naar de aapjes. Echt grappig om te zien hoe die met elkaar om gaan. De kleintjes dagen elkaar spelenderwijs uit en rollen zo met elkaar door het gras. Bij de ouderen geldt; als ik jou gevlooid heb, dan wil ik toch ook wel graag dat je mij even onder handen neemt.

Istanboel en eerste kennismaking met het project en het leven in Oeganda

Nadat ik een visum voor Turkije had gehaald kon ik door de douane. Nadat ik me gemeld had bij het kantoor van Turkish Airlines werd ik naar het Qua hotel gebracht. Hier kreeg ik een prima kamer.

24 januari dagje Istanboel

Vanmorgen (24 jan.) kwam ik te laat aan het ontbijt. Volgens mijn telefoon was het 9.30 uur, maar ze waren alles al aan het opruimen. Het ontbijt is tot 10.00 uur, dus ik snapte er niets van. Gelukkig was er een aardige mevrouw van wie ik 2 broodjes en een ei mee kreeg. Terug op mijn kamer heb ik eerst eens goed op mijn telefoon gekeken en ja, daar stond wat ik dacht dat het was. Toen maar de receptie gebeld met de vraag hoe laat het was. Het bleek dus een uur later te zijn. Dit komt doordat ze in Turkije de Europese wintertijd afgeschaft hebben. Gelukkig kon ik tot aan mijn vertrek in de kamer blijven en doordat het ineens een uur later was dan ik aanvankelijk dacht ging de tijd ineens ook best snel. Het was voor mij sowieso geen optie om de stad in te gaan omdat het maar 6 graden was en ik daar niet op gekleed was. Daarnaast was de tijd ook gewoon te kort.

Ik zou om 16.00 uur opgehaald worden, maar de taxibus kwam uiteindelijk zo’n 20 minuten te laat, maar gelukkig ging het op het vliegveld allemaal heel vlot. Ik was nog even bang dat er een probleem zou zijn met het gewicht van mijn bagage want met precies 30 kg in A’dam hoefde dit apparaat maar net wat anders afgesteld te staan en ik zou er overheen gaan. Volgens mij was dat ook zo, want ik zag ze overleggen, maar gelukkig lieten ze het doorgaan. Het vliegtuig vertrok precies op tijd. Nadat we gegeten hadden ben ik verhuisd naar een lege rij zodat ik kon liggen. Ideaal! Het grappige is, dat ze je ook bij het landen gewoon laten liggen. Hoe zo veiligheid met een riem om. We hadden een tussenstop in Kigali. Van daar was het nog maar zo’n 45 min. Eer je de lucht in bent ga je alweer dalen. Op het vliegveld zag ik niemand met een bordje met mijn naam. Er was wel een jonge vent die gebaarde, maar ik dacht gewoon negeren. Daarop kwam hij naar me toe, stelde zich voor als Moses en zei jij bent Trudi. Toen ben ik toch maar mee gegaan. Het bleek dat hij een bordje maar niet meer nodig vond. Hij had mijn naam gegoogeld en had toen op Facebook mijn foto gezien. Het was onderweg nog heel stil op de weg. Langs de weg was er al, of nog allerlei bedrijvigheid in de huisjes c.q. krotten die daar staan. Op een gegeven moment gingen we van de verharde weg af en zeer hobbelige onverharde weg in. Dit ontlokte mij de vraag of hij een shortcut aan het maken was, of dat dit de gewone weg was. Maar nee, geen shortcut, maar de 'gewone' weg richting het project. Ik zal er later nog wel een keer een foto van proberen te maken.

Woensdag 25 januari Kennismaking Nafasi, warm, warm, warm en op de boda boda om boodschappen.

Na een paar uur slaap stond ik om een uur of 10 op. Toen ik de gordijnen naar de patio open deed zag ik een hele groep aapjes in de rand van de tuin. Een had een kleintje aan zijn buik hangen, echt schattig. Natuurlijk moesten ze op de foto. Aan het eind van de ochtend ben ik door Dorothy (de hulp in de huishouding) naar Nafasi gebracht. Na de kennismaking kreeg ik al heel snel een baby in mijn armen gedrukt die de fles moest. Toen ik daarna naar de buitenruimte ging omdat ik daar een hoop gehuil vandaan hoorde komen moesten er daar ook nog 2 de fles. Degene die gezegd heeft dat je als blanke niet zo snel aan het werk gezet wordt had het dus duidelijk bij het verkeerde eind. Ha, ha.

Omdat ik toch nog wel heel erg het gevoel had dat ik moest acclimatiseren ben ik na een poosje weer teruggelopen naar het huis. Onderweg zag ik nog verschillende mooie vlinders die natuurlijk ook op de foto moesten.

De rest van de middag heb ik in de schaduw doorgebracht. Ik vond het heeeeel erg warm. Tegen zessen kwam Anouk terug van de stad. Omdat er geen eten in huis was moesten we toen eerst om boodschappen. De dichtstbijzijnde supermarkt is echter zo’n 20 min. op de boda boda (brommer) hier vandaan. Meestal staan er wel een of twee bij de ingang van het terrein, maar nu niet. We hebben dus eerst een klein stukje gelopen tot er eerst een en daarna nog een aankwam. Gelukkig kon Anouk de onderhandeling doen over de prijs. Dat is iets wat ik nog wel moet gaan leren hier.

De helm op doen is wel een gedoe zeg. Eerst bril af, dan de helm op, bril weer op en bandje sluiten. Ik denk dat het de eerste keer van mijn leven was dat ik een helm op had. Ha, ha. De rit zelf is een belevenis op zich. Anouk had gevraagd of mijn chauffeur een beetje rustig wilde rijden omdat het mijn eerste keer op een boda boda was. Nou, ik vond het nog hard genoeg gaan. Over de onverharde weg richting de mainroad was het billenknijpen vanwege de hobbels en sleuven in de weg. Ik zag ons iedere keer al onderuit gaan, maar het ging goed. De verharde mainroad heeft zo weer zijn eigen uitdagingen. Er zijn daar veel auto’s en vooral matatu's (taxibusjes). Die stoppen op de meest onverwachte momenten en als je daar dan vlak achter zit is er niets nodig of je zit er bovenop. Gelukkig zijn we zowel heen als terug veilig aangekomen. Na het eten was het al bijna tijd om naar bed te gaan. Het was een vermoeiende dag.

Donderdag 25 januari kennismakingstour door Frank en Maartje de coördinatoren van Doingoood

Vanmorgen bij het opstaan geen aapje te zien. Wel was het heerlijk koel, dus heb ik me met ontbijt op de patio geïnstalleerd.

Zo tegen tienen kwamen Frank en Maartje. Zij hebben hier eerst e.e.a. verteld en daarna zijn we weer op de boda boda gestapt om naar de mainroad te gaan. Daar aangekomen zijn we overgestapt op een matatu. Gisteren met al die warmte in mijn lijf zag ik het helemaal niet zitten, maar vandaag dacht ik ‘kom maar op’ we gaan het wel beleven.

Het komt er op neer dat mensen langs de weg overal op kunnen stappen en uit kunnen stappen. En als er 3 zitplaatsen zijn, dan kunnen daar toch zeker wel 4 mensen zitten. Als je op de stoeltjes bij de deur zit ben je steeds de klos, want dan moet je er ook, iedere keer als iemand uit wil stappen, uit. Vanwege de nationale feestdag, Liberation Day, was het vrij rustig op de weg, dus hadden we een voorspoedige reis richting de stad. In het winkelcentrum eerst geld gepind en daarna een lokale sim-kaart aangeschaft. Na nog even een rondje door de supermarkt te hebben gedaan zijn we weer terug gelopen naar de opstapplaats van de matatu’s. Op de terugweg gaat het busje een andere weg en dus moesten we nog een keer overstappen. Bij de kruising met de weg naar het project weer op de boda boda en toen waren we weer thuis. Na een verlate lunch hebben we een rondje over het project gedaan en heeft Frank verteld waar de verschillende gebouwen voor dienen. Het was vandaag redelijk bewolkt en gelukkig lang niet zo warm als gisteren. Hierdoor was het eigenlijk gewoon heel lekker en zijn de winterse temperaturen uit Nederland al heel ver naar de achtergrond.

Vertraagd

Lieve allen,

Vertraging met de trein, daar had ik wel rekening mee gehouden, maar niet met mist.

Voor iedereen die denkt dat ik al zo'n beetje vertrokken zou zijn heb ik teleurstellend nieuws. Door de mist zijn heel veel vluchten vertraagd. Zo ook de mijne. Dat heeft echter tot gevolg dat ik mijn aansluiting in Istanboel ga missen. Ze hebben van Turkish Airlines een hotelkamer gereserveerd en ik zal de nacht dus in Istanboel doorbrengen. Morgenavond vlieg ik dan, 24 uur later dan gepland, door naar Entebbe.

Ik had ook terug kunnen gaan naar huis, maar wie zegt dan dat er morgen niet weer een probleem is met mist. Het leek me dus een beter idee om alvast maar een stukje te vliegen ????.

Mijn kennismaking met Namugungo laat dus nog even op zich wachten.

Dank trouwens voor jullie berichtjes. En voor iedereen: negeer aub de oproep, bovenaan de berichtjes, waarin staat dat je mij extra ruimte kunt geven voor foto's. Ik kan sowieso 400 foto's kwijt op deze site, een aantal dat ik al nooit ga halen. Helaas kunnen ze het niet verwijderen, maar negeren kan altijd ????.

kennismaking met Stichting Kinderhulp Afrika

lieve allen,

Nog zo'n 1,5 week te gaan. Enerzijds heb ik het gevoel dat de dagen nu tussen mijn vingers doorglippen en gaat het dus eigenlijk een beetje te snel, maar anderszijds mag het van mij morgen de 23e zijn.

Ik ben inmiddels ruim 1,5 jaar bezig om dagen te sparen en ben sinds juni '16 echt aan het toeleven naar mijn vertrek naar Oeganda. Iedere keer wordt er een puzzelstukje toegevoegd aan het beeld dat ik van het project heb.

Dit begon op de voorlichtingsbijeenkomst van Doingoood waar Anneke mij op het spoor van het kinderproject zette. Gelijk toen ik de korte beschrijving (1 A-4tje) las voelde dat goed. De mogelijkheid om in de kliniek mee te kijken en te werken en daarnaast, als er daar weinig te doen is, de mogelijkheid om op de school of bij de kinderopvang van Nafasi mijn steentje bij te dragen biedt mij de kans op zowel op het gebied van de gezondheidszorg als op het gebied van het onderwijs bezig te gaan.

Sinds die bijeenkomst heb ik bij de stichting Muse de algemene voorbereidingsbijeenkomst gevolgd en daarnaast ook die specifiek voor het werken met kinderen.

Gisteravond heb ik een deel van het bestuur van de Stichting Kinderhulp Afrika ontmoet. Door hun verhalen en foto's uit de eerste hand is de puzzel weer wat completer geworden. Het was heel mooi te horen hoe zij vanuit het geloof dat ieder mens waardevol is in de ogen van God en vanuit de opdracht vanuit de Bijbel om te zien naar de weduwen en wezen begonnen zijn met dit project.

Begonnen met 1 klasje leerlingen werd er in de eerste jaren steeds een klas toegevoegd. Aan het eind van het basisonderwijs moest er opnieuw een belangrijke beslissing genomen worden. Het daar laten stoppen, of doorbouwen met middelbaar onderwijs. Aangezien stoppen eigenlijk geen optie was werd begonnen met de bouw van de middelbare school. Inmiddels zijn er ca. 200 basisschoolleerling en ca. 450 middelbare schoolleerlingen. Zij worden bijgestaan door zo'n 100 Ugandese medewerkers.

Jaarlijks stromen zo'n 25 à 30 weeskinderen in in het basisonderwijs. Zij worden geplaatst op basis van hun niveau en dus niet zoals bij ons op basis van leeftijd. De kinderen komen uit alle uithoeken van het land en worden aangemeld door plaatselijk dorpsoudsten en pastores. Alle kinderen die aangenomen worden hebben hun beide ouders verloren. In de vakanties gaan ze wel terug naar hun dorpen om daar te verblijven bij hun voogden en of andere familieleden. Zo blijven zij verbonden met hun geboortegrond.

Op de bijeenkomst waren ook de anderen die, in de periode dat ik in Namugongo zal zijn, daar zullen arriveren. Het was leuk om ook met hen alvast kennis te maken.

Nog 1,5 week om de losse eindjes van mijn beslommeringen hier weg te werken en om zo her en der afscheid te nemen. Laat maar komen