Maandag 6 maart

Vanmorgen ben ik al vroeg opgestaan om richting Kampala te gaan. Het was mijn inschatting dat het wel erg druk zou zijn op de weg en daarom heb ik een boda genomen voor het hele eind. Het was maar goed dat ik zelf wist waar ik heen moest want hij had geen idee. Mijn gedachte dat het wel druk zou zijn kwam helemaal uit. Op verschillende punten stond het muurvast en dan is het fijn als je er met de boda gewoon langs kunt.

Om 8.00 uur kon ik me bij de IC melden. De leidinggevende verpleegkundige had nog niet van mijn komst gehoord, maar ze had wel de opdracht gekregen om haar mail te lezen. Daarin zat een berichtje over mijn komst.

Nadat ik me had omgekleed kon ik nog een klein staartje van de overdracht meemaken. Helaas lagen er maar 3 patienten, 2 volwassenen en een baby die na 28 weken zwangerschap prematuur geboren was.

Het systeem hier lijkt heel erg op hoe wij meer dan 20 jaar geleden werkten. In de nachtdienst worden de daglijsten overgeschreven, worden potten verschoond en worden de patienten gewassen. Dat betekent dat er in de dagdienst, zeker als er maar 3 bedden bezet zijn, niet veel te doen is.

In dit geval liep er ook nog extra personeel omdat er 3 broeders mee liepen die in 3 maanden on the job getraind worden om als IC-verpleegkundige te kunnen gaan werken in hun eigen ziekenhuis waar net een IC wordt opgezet. Ze hebben hier geen IC-opleiding zoals bij ons. Voor zover ik begrepen heb is het alleen leren in de praktijk en zijn er geen theoretische lessen. Deze IC (International Hospital Kampala is een private hospital) is de best geoutilleerde van het hele land. In Mulago hospital (het grote overheidsziekenhuis waar iedereen uit het hele land naar verwezen wordt) is er nog qua aantal bedden wel een grotere IC, maar ze hebben daar minder middelen tot hun beschikking.

Ook hier is niet alles altijd maar beschikbaar. Zo heb ik vandaag meerdere keren gehoord ‘oh, that’s not available at the moment, so we improvise). Dat was bijvoorbeeld het geval met spuitenpomp slangetjes. Daarom werd er een gewoon infuussysteem genomen waar ze een stuk af knipten om het zo pas te maken. `

Iedereen was heel aardig en bereid om allerlei dingen te vertellen. Halverwege de middag had ik het idee dat ik het wel zo’n beetje gezien had. Na nog een gesprekje met de leidinggevende ben ik me om gaan kleden en ben naar huis gegaan. Ik had deze keer zo waar een rechtstreekse matatu.

Op de weg terug naar huis kon ik niet anders dan mijn zegeningen tellen. Na zo’n bezoek (zelfs als het hier de beste IC van het land betreft) realiseer je je nog eens extra hoe bevoorrecht wij zijn dat we in een land leven waar gezondheidszorg voor iedereen beschikbaar is en dat het dus niet van af hangt of je wel of niet 600.000 USH per dag kunt betalen om alleen nog maar in dat IC-bed te liggen. Voor ons is zo’n bedrag (omgerekend zo’n 158 euro) weinig, maar hier is het niet veel mensen gegeven dat ze hier gebruik van kunnen maken.

Dinsdag 7 maart

Vanmorgen mijn laatste vaccinatiespreekuur meegewerkt in de kliniek. Het was gek om te bedenken dat ik dit nu alweer af sluit. Ik had bij de supermarkt nog plastic tabbladen gekocht. Saida was hier heel blij mee.

Vanmiddag op school gewerkt. Ook daar was het de laatste keer dat ik met de 2 jongens aan het werk kon. Het was mooi om te zien dat ze een paar zeer simpele boekjes in de trant van ‘ Dig, dig, dig. Tim and his dog had fun. ‘ konden lezen. Op een gegeven moment vroeg ik of ze nog een boekje wilden. Hierop was het antwoord van Isaak nee en vervolgens ging hij er als een haas vandoor. Met Emma heb ik nog wel even verder gelezen. Tot mijn stomme verbazing kwam Isaak hierna terug. Hij had zich even omgekleed en had een klein schriftje bij zich. Hier moest ik mijn e-mailadres in schrijven en ik moest het telefoonnummer en mailadres van zijn tante overnemen. Het afscheid daarna was best even pittig. Je zou zo graag nog verder gaan met wat je begonnen bent, maar ja dat gaat helaas niet.

Woensdag 8 maart

Om 6 uur opgestaan om om 7 uur klaar te staan voor ons vertrek naar Kidepo. Maar helaas het werd 7 uur, 8 uur, 9 uur, 10 uur en ja hoor, eindelijk rond 10.45 uur, daar was de bus. Door een communicatieprobleem was John, onze chauffeur en gids, naar het Doingoood huis in de stad gegaan en had daar een tijd staan wachten omdat hij niemand kon bereiken. Met een forse vertraging gingen we dus op weg.

Onderweg kwamen we bij de Nijl. Deze is hier nog flink onstuimig. Al met al een prima plek om foto’s te maken. Nog voor we bij de brug waren ging John langzamer rijden zodat we hier de mogelijkheid voor hadden. Helaas, op het bruggenhoofd stond een politieagent die ons aan hield, want nee dat mocht niet. Eerst nam hij van twee van ons de telefoon waarmee ze foto’s gemaakt hadden af en daarna begon hij heel moeilijk te doen. Toen John, die uitgestapt was, terug kwam vertelde hij dat hij 50.000 USH had betaald om hem om te kopen zodat hij ons door zou laten gaan. Het alternatief zou geweest zijn dat we mee gemoeten hadden naar een politiebureau. Wel een duidelijk voorbeeld van de corruptie in dit land. Ondanks het feit dat je in principe niets fout doet kan dit dus gewoon gebeuren.

Na een reis van 11 uur, waarvan de laatste uren natuurlijk in het donker, kwamen we aan bij Buffalo Base, onze lodge voor de komende dagen. Narigheid komt nooit alleen, dus bij aankomst bleek dat er nog geen eten was. Dit, ondanks dat John gebeld had. Eerst was er een verhaal dat de kok ’s middags weggegaan was, en toen dat er niet genoeg gas was, maar er werd aan gewerkt. Omdat ze de hele boel aan het renoveren zijn was niet alles klaar. Er zat bijvoorbeeld nog geen glas in het raam van de douche. Het bleek ook dat we geen warm water hadden, dus toen maar koud gedoucht. Iets waar ik helemaal geen fan van ben, maar als je zo vies geworden ben zoals wij waren, dan is zelfs dat geen probleem meer. Rond middernacht zaten we eindelijk aan ons diner.

Donderdag 9, vrijdag 10 maart

Beide dagen gingen we vroeg op pad. Donderdag zijn we de hele dag in de Kidepo vallei geweest. Het landschap is er prachtig. Veel mooie uitzichten over een savanne. Zoals je in andere parken wel kunt struikelen over de impala’s zo is dat hier met de buffels. In de vallei liepen er honderden, maar ook op de hellingen zijn ze te vinden. Verder zagen we verschillende herten/antilopen soorten, olifanten en zebra’s. Heel in de verte waren er ook nog een paar giraffen, maar dat was te ver om echt goed te kunnen zien. Na de ochtend drive gingen we naar een kamp waar we eerst ons ontbijt kregen en later ook de lunch. Hierna hebben we opnieuw rondgereden om dieren te spotten. Aan het eind van de rit zagen we een hele groep olifanten die een stuk verderop de weg zouden kruisen. Gelukkig waren we voor die tijd op dat punt, dus konden we dat van heel dichtbij bekijken.

Vrijdagochtend gingen we ook weer vroeg op pad om, voordat we gingen wandelen nog een deel met de auto te doen. Helaas ook nu weer geen leeuwen, cheeta’s of luipaarden. Ergens tussen 7 en half 8 begonnen we aan onze safari wandeling. Dit ging samen met een ranger met opnieuw een AK 47. Het is een gek idee om in een gebied te lopen waar ook allemaal wilde dieren lopen. Op een gegeven moment zagen we een groep giraffen. Daar in de buurt liepen echter ook nog olifanten wat maakte dat we er op dat moment niet dichterbij zouden kunnen komen. De olifanten liepen gelukkig bij de giraffen vandaan. Doordat wij ondertussen een omtrekkende beweging maakten konden ze ons op veilige afstand passeren en konden wij voorzichtig steeds een stukje dichterbij de giraffen komen. Ik had wel vaker giraffen gezien, maar om ze te voet zo dicht te benaderen was wel heel bijzonder. We hadden ook het geluk dat de zon achter ons stond en dat er een beetje sluierbewolking was. Hierdoor was er het perfecte licht om foto’s te maken.

Na de wandeling reden we opnieuw een rondje door het park. Nu door een deel waar we nog niet geweest waren. Toen we op een gegeven moment weer vrij zicht op de vallei hadden zagen we daar wel 3 tot 5 families olifanten die samen met de buffels allemaal in noordelijke richting liepen. Een prachtig gezicht. Aangezien olifanten en leeuwen niet echt vriendjes zijn zou het best kunnen dat de aanwezigheid van zoveel olifanten er de oorzaak van was dat we geen leeuwen gezien hebben.

John had nog nooit meegemaakt dat hij in 2 dagen, met meerdere gamedrives, geen katachtigen gezien heeft. Jammer voor ons dus en vooral voor de anderen omdat zij helemaal nog nooit een leeuw in het wild gezien hadden.

In de middag hebben we een village walk gedaan, samen met een lokale jongen die ons gidste. We mochten ook een kijkje nemen in het ziekenhuis. Net als hier op het project is alles heel spartaans, alhoewel de bedden hier wel een stuk mooier zijn. Hierna zijn we verder gelopen richting de smid. Hij heeft zijn werkplaats wat hogerop onder een stuk rots. Ik heb helaas geen antwoord gekregen op mijn vraag waarom nou juist die plek daarvoor uitgezocht is. Hij maakt hier o.a. messen en speerpunten. We kwamen onderweg verschillende jonge mannen tegen die nog met een speer en pijl en boog liepen. Aangezien er geen hekken om het park staan kunnen wilde dieren ook richting de bewoonde wereld lopen (later hoorden we dat er 2 weken geleden leeuwen gesignaleerd waren in bewoond gebied). De enige manier om zich te verdedigen is met de pijl en boog of, als het dier toch dichterbij komt met de speer. Na het bezoek aan de smid kwamen we bij de hutjes waar de mensen wonen. We mochten bij een binnen kijken. Ten eerste was het er pikkedonker, maar met de flits van de camera kon ik nog iets zien. Ze hebben hun voorraad mais, sorghum en andere dingen binnen hangen. Verder smeult er de hele dag een vuurtje. Op de grond lag een soort jute zak die dienst doet als bed. Onze gids vertelde dat de mensen niet eens op een bed zouden kunnen slapen. Zoals wij pijn in onze rug en heupen krijgen als we daar zouden moeten liggen, zo krijgen zij dat op een gewoon bed.

Na dit bezoek moest we wat meer vaart gaan zetten op onze terugtocht naar de lodge, want daar wachtte de lokale dansgroep. Zij hebben voor ons gedanst en op een gegeven moment ontkwamen we er niet aan om ook mee te doen. Iedere keer als ik dacht dat ik het ritme had was het ineens toch weer anders. Ik moest steeds goed uitkijken want ik had mijn bergschoenen nog aan, nou niet het meest handige en elegante om mee te dansen, maar wat lastiger was, was het feit dat zij of op blote voeten liepen of op teenslippers en ik wilde natuurlijk niet met mijn voet op de hunne komen. Hierna was het weer heel erg fijn om te kunnen douchen. Pff wat een hitte, maar ook wat een conditie hebben die mensen!

Zaterdag 11 maart

Vanmorgen alweer vroeg opgestaan in verband met de elf uur durende terugreis. Vooral het laatste stuk bij Kampala was weer heel erg druk. Rond zessen waren we weer thuis.

Dit is voorlopig mijn laatste blog vanuit Oeganda. Maandag ga ik her en der afscheid nemen en mijn tas pakken. In de nacht van maandag op dinsdag moet ik hier rond 2 uur weg. Ik hoop dinsdagmiddag 17.30 uur weer terug te zijn op eigen bodem.

Het is mijn bedoeling om thuis mijn allerlaatste blog te schrijven. Ik heb dan ook de mogelijkheid om de foto’s die op mijn camera staan met jullie te delen.