Vrijdag 24 februari

Naar goed Oegandees gebruik was de chauffeur natuurlijk later dan 7.00 uur. Alleen, deze keer kon hij er niets aan doen omdat er een vrachtwagen, die zand verloren had, in de weg stond. Helaas was de weg naar Kampala erg druk, dus daar liepen we verder oponthoud op, maar uiteindelijk konden we Ian, mijn medereiziger uit Australia, op pikken. Het was inmiddels gaan regenen, dit varieerde van hard regenen naar nog harder regenen. Gelukkig werd het na de middag droog.
Rond de middag hebben we een Belgische vader en dochter opgepikt. Hun wagen stond met panne langs de weg en Paul, onze chauffeur herkende de chauffeur van de andere auto. Wij dus in de remmen en over de vluchtstrook een stukje achteruit. Het bleek dat ze lekkage hadden in de benzine toevoer naar de motor, en ja, dan kom je niet ver meer. De chauffeur van de andere auto reed met ons mee tot het volgende dorp om daar een monteur te regelen die de boel weer zou kunnen fixen. De Belgen reden met ons mee naar een restaurant waar zij alvast konden lunchen in afwachting van verder vervoer.

Na onze lunch ging het verder richting Kabale. Dit is de laatste grote stad voor je bij Bwindi N.P. bent. Hier hebben we nog wat inkopen gedaan zoals koekjes en water. De laatste 23 km gingen over onverharde weg, die, hoe verder we kwamen smaller en slechter werd. Onze reis eindigde letterlijk ‘aan het eind van de wereld’. Vanaf de parkeerplaats ging alleen een voetpad verder.

Vanaf de parkeerplaats moesten we nog een aardig aantal meters dalen voordat we bij de lodges kwamen. Vanwege alle regen die eerder die dag gevallen was, was het allemaal erg vochtig. Niet alleen buiten, maar ook binnen in de lodge waar je het vocht gewoon kon ruiken. Het bleek dat wij de enige twee bezoekers van dat moment waren. Het avondeten werd aangekondigd voor 19.40 uur. Wel erg specifiek voor Oegandese begrippen. We waren dan ook zeer verbaasd toen we klokslag 19.40 onze soep opgediend kregen . Ongelooflijk om te zien hoe ze dit op tafel kunnen toveren vanuit een hutje zonder licht en met alleen een vuur. Al met al smaakte het allemaal prima.

De verlichting bestond alleen uit op kerosine gestookte olielampen. Geen elektriciteit te bekennen. Om naar het toilet te gaan moest ik toch wel een aardig eindje lopen. Na een laatste stop voor het naar bed gaan besloot ik die toch maar in de nacht te gaan ondernemen. Al met al lag ik redelijk bijtijds op bed omdat het best fris was, en zo gezegd erg vochtig. Midden in de nacht werd ik natuurlijk wakker omdat ik naar het toilet moest. Bergschoenen dus aan en onder bij het trapje gewoon op de hurken in het gras. Werkt prima!

Zaterdag 25 februari

Om 6.30 uur opgestaan zodat we om 7.00 uur aan het ontbijt konden. We werden om 7.30 uur bij de briefing verwacht. Het voordeel van deze lodge is, dat deze maar 5 minuten rijden van de ingang van het park ligt. Uiteindelijk gingen we zo’n 15 minuten te laat weg, maar waren we nog een van de eersten op de plaats van de briefing. Ik verdenk ze ervan dat ze 7.30 zeggen omdat ze wel weten dat het dan toch 8.00 uur wordt voordat iedereen er is. Tijdens de briefing werd ons het e.e.a. verteld over de gorilla’s. Daarna moesten we naar onze chauffeur die al te horen gekregen had in welke groep we ingedeeld waren. Voor ons betekende dit dat we in een groep zaten met een wat ouder Nederlands echtpaar, met een paar Italianen en een paar Amerikanen. In totaal zijn deze groepen nooit groter dan 8 bezoekers.

Nog voordat de bezoekers arriveren zijn de rangers al op pad gegaan. Zij weten waar de verschillende gorilla families de vorige dag voor het laatst gezien zijn en waar ze dus overnacht hebben. Vanaf dat punt gaan ze ’s morgens op zoek naar de sporen zodat ze op die manier kunnen vinden waar ze op dat moment zijn. De gorilla's slapen altijd van 19.00 - 7.00.
Deze rangers staan via de mobilofoon in contact met de gids van de groep. Naast de acht bezoekers gaan er ook dragers mee. Zij zijn ervoor om je rugzak te dragen en om je, waar nodig wat te duwen of te trekken. Aangezien je op het moment van vertrek niet weet hoe lang je onderweg zult zijn is dit wel fijn. Zeker als je, zoals ik heel veel water bij je hebt en allerlei dingen om te eten.

Het eerst stukje van de wandeling moesten we vrij steil naar beneden, maar daarna liep het eigenlijk heel gemakkelijk. Deels was er een ‘pad’ dat ook door de olifanten gebruikt wordt. Dit was te zien aan de verschillende hopen olifantenpoep die we tegen kwamen. Deze dieren zijn ook de reden waarom er ook twee met AK-47 machine geweren uitgeruste politieagenten mee gaan. Bij een ontmoeting met zo’n olifant kunnen wij als groep namelijk geen kant op omdat het verder allemaal begroeid is. Ze schieten dan in de lucht om de olifant op die manier weg te jagen, zodat die wel links of rechts gaat in plaats van rechtuit. Gelukkig was dit nu allemaal niet nodig. Na een uur lopen waren we al bij de rangers die de gorillafamilie getrackt hadden. Hier moesten we allemaal onze wandelstokken afgeven en gingen wij met z’n achten, de gids en de 2 rangers alleen verder. De dragers en de politieagenten bleven achter.

Nadat we nog een stukje gelopen hadden zagen we al de eerste beweging in de bomen en hoorden we ook wat geluid. Even later stonden we al oog in ook met de eerste silverback. Hij zat op zijn gemak bladeren te eten. Het is echt ongelooflijk hoe dichtbij je komt. We waren maar een meter of 2 / 2,5 bij hem vandaan. Intussen zagen we in de boom ook een van de vrouwtjes en het jong van 8 maanden. Nadat iedereen foto’s had genomen liepen we een stukje verder hier zat de andere silverback, de echte leider van de groep. Hij is te herkennen aan het feit dat zijn rechter hand gedeeltelijk verlamd is. Om die reden houdt hij die arm dan ook vaak voor zijn buik. Ook hij zat heel relaxt te eten, ons af en toe eens aankijkend zo van oke, daar heb je weer zo’n groep. Een stukje lager was de jongste telg (4 maanden oud) zijn ochtendgymnastiek aan het doen. Hij hing in een laag boompje alsof hij aan de rekstok bezig was. Dit was echt geweldig om te zien. Achter ons hoorden we ook een lid van de familie. Dit vrouwtje bleek in de boom te zitten. Aangezien de gorilla’s nagenoeg alleen maar groen voer eten krijgen ze last van heel veel gasophoping in hun buik. Ze kunnen niet boeren dus de enige andere uitgang wordt dan ook veelvuldig gebruikt .

Vanwege het feit dat hun buik zo bol is van het gas, is het ook altijd moeilijk te zien of een vrouwtje zwanger is. Ze hebben trouwens een natuurlijk anticonceptieperiode van zo’n 4 a 5 jaar.

Intussen zat de silverback nog rustig te eten, totdat een van de rangers een tak weg kapte om zo het zicht voor ons te verbeteren. Toen stond hij ineens op en maakte beweging voorwaarts richting ons, waarbij hij een flinke grom liet horen. Op dat moment sprongen de rangers tussen hem en ons in waarbij ze hun armen omhoog deden. Gelijk toen dit gebeurde ging de silverback op zijn buik op de grond liggen met zijn arm over zijn hoofd. Even later verdween de arm en keek hij ons eens voorzichtig aan, stond op en wandelde doodgemoedereerd weg.

Deze Bwezi familie is sinds 2014 te bezoeken. Vanaf het eerste contact met mensen duurt het 2 jaar voor een familie bezocht kan worden. Ze worden in die tijd helemaal vertrouwd gemaakt met mensen. Daardoor kun je nu dus op een veilige manier zo dichtbij komen terwijl zij gewoon hun natuurlijke ding doen.

In totaal ben je als bezoekers 1 uur bij de groep gorilla’s.

Hierna zijn we weer teruggelopen en waren we rond 12.30 uur terug bij de auto’s.

Omdat het nu nog vroeg was hebben we onze lunch, die we meegekregen hadden, gewoon in de lodge opgegeten. Hierna hadden we de hele middag nog voor onszelf. Omdat het heerlijk weer was besloten Ian en ik te gaan wandelen in de omgeving. Eerst zijn we richting het dorpje gegaan, maar aangezien we dat deel ook al vanuit de auto gezien hadden zijn we teruggegaan om het pad te gaan volgen dat vanaf de parkeerplaats liep. Helaas waren er ook wat kinderen die heel hinderlijk achter ons aan liepen steeds vragend om money. Drie daarvan hielden het op een gegeven moment voor gezien, maar de laatste heeft het bijna tot het bittere eind volgehouden. De bevolking hier is heel erg arm, maar het helpt natuurlijk niet als je aan dit soort vragen gehoor gaat geven.

Later, terug bij de lodge zagen we nog weer andere apen. Al met al was het een geweldige dag.

Zondag 26 februari

Na een vroeg ontbijt waren we om 7.20 uur weer onderweg naar huis. Het was deze ochtend flink mistig. Hierdoor waren we nog dankbaarder voor het weer van de zaterdag.

Eind van de dag waren we weer thuis.

Maandag 27 februari

Vandaag een volle dag op school gewerkt. Met de jongen uit P4 heb ik zijn toetsen van vorige week mondeling over gedaan. Met het nodige trekken en duwen en uitleggen van sommige woorden kwam hij voor social studies op een score van 61%. Dit afgezet tegen de 9% die hij gehaald had toen hij het allemaal zelf moest lezen was natuurlijk een geweldige verbetering. Hij straalde dan ook helemaal. Het moet voor hem geweldig zijn om voor de verandering eens niet een heel laag cijfer te halen. Het trieste is, dat hij zelf goed weet waar het aan schort, namelijk het feit dat hij niet kan lezen en het feit dat zijn kennis van het Engels ontoereikend is. Mijn pogingen om hem wat dat betreft wat bij te brengen zijn helaas zeer ontoereikend. Ik hoop dat ze iets voor hem kunnen verzinnen waardoor hij zijn achterstand wat kan verkleinen