lieve allen,

Nog zo'n 1,5 week te gaan. Enerzijds heb ik het gevoel dat de dagen nu tussen mijn vingers doorglippen en gaat het dus eigenlijk een beetje te snel, maar anderszijds mag het van mij morgen de 23e zijn.

Ik ben inmiddels ruim 1,5 jaar bezig om dagen te sparen en ben sinds juni '16 echt aan het toeleven naar mijn vertrek naar Oeganda. Iedere keer wordt er een puzzelstukje toegevoegd aan het beeld dat ik van het project heb.

Dit begon op de voorlichtingsbijeenkomst van Doingoood waar Anneke mij op het spoor van het kinderproject zette. Gelijk toen ik de korte beschrijving (1 A-4tje) las voelde dat goed. De mogelijkheid om in de kliniek mee te kijken en te werken en daarnaast, als er daar weinig te doen is, de mogelijkheid om op de school of bij de kinderopvang van Nafasi mijn steentje bij te dragen biedt mij de kans op zowel op het gebied van de gezondheidszorg als op het gebied van het onderwijs bezig te gaan.

Sinds die bijeenkomst heb ik bij de stichting Muse de algemene voorbereidingsbijeenkomst gevolgd en daarnaast ook die specifiek voor het werken met kinderen.

Gisteravond heb ik een deel van het bestuur van de Stichting Kinderhulp Afrika ontmoet. Door hun verhalen en foto's uit de eerste hand is de puzzel weer wat completer geworden. Het was heel mooi te horen hoe zij vanuit het geloof dat ieder mens waardevol is in de ogen van God en vanuit de opdracht vanuit de Bijbel om te zien naar de weduwen en wezen begonnen zijn met dit project.

Begonnen met 1 klasje leerlingen werd er in de eerste jaren steeds een klas toegevoegd. Aan het eind van het basisonderwijs moest er opnieuw een belangrijke beslissing genomen worden. Het daar laten stoppen, of doorbouwen met middelbaar onderwijs. Aangezien stoppen eigenlijk geen optie was werd begonnen met de bouw van de middelbare school. Inmiddels zijn er ca. 200 basisschoolleerling en ca. 450 middelbare schoolleerlingen. Zij worden bijgestaan door zo'n 100 Ugandese medewerkers.

Jaarlijks stromen zo'n 25 à 30 weeskinderen in in het basisonderwijs. Zij worden geplaatst op basis van hun niveau en dus niet zoals bij ons op basis van leeftijd. De kinderen komen uit alle uithoeken van het land en worden aangemeld door plaatselijk dorpsoudsten en pastores. Alle kinderen die aangenomen worden hebben hun beide ouders verloren. In de vakanties gaan ze wel terug naar hun dorpen om daar te verblijven bij hun voogden en of andere familieleden. Zo blijven zij verbonden met hun geboortegrond.

Op de bijeenkomst waren ook de anderen die, in de periode dat ik in Namugongo zal zijn, daar zullen arriveren. Het was leuk om ook met hen alvast kennis te maken.

Nog 1,5 week om de losse eindjes van mijn beslommeringen hier weg te werken en om zo her en der afscheid te nemen. Laat maar komen