Dinsdag 28 februari en woensdag 1 maart

Beide dagen in de morgen in de kliniek gewerkt, dinsdagmiddag op school en woensdagmiddag heb ik in de kliniek geholpen met de inventarisatie van de medicijnen. Het was fijn om te merken dat de gealfabetiseerde map een stuk gemakkelijker werkt. Inmiddels zijn ze er ook achter dat het toch wel handiger zal zijn als de tabbladen van plastic zijn. Als ik deze week nog in de Quality supermarkt kom zal ik kijken of ze ze daar hebben.

Donderdag 2 maart

Vanmorgen met de leerkracht van P4 overlegd of ik mijn les over de windrichtingen ook daar zou kunnen doen. Dat vond ze prima. Na een check van het lesrooster bleek dat dat vanmiddag wel goed uit zou komen. Aangezien ik hem al een keer gegeven had vond ik dat geen probleem. Na een korte lunchpauze ben ik snel teruggegaan naar school om alles voor te bereiden. In dit geval betekende dat o.a. 31 ballonnen opblazen.

Omdat het hier om een groep hoger ging heb ik er nog wat andere dingen bij besproken. En geleerd hebbend van de vorige keer heb ik meer sturing gegeven aan het intekenen van de ballonnen. Het leuke was dat later bleek dat sommigen uit zichzelf ook mijn kaart van Nederland en Rotterdam overgenomen hadden op hun ballon. Ook nu kwam aan het eind van de les de vraag of de knoopjes eruit mochten zodat ze de ballon konden bewaren. Omdat ik dit de vorige keer ook al bij de hand gehad had, had ik ze deze keer dan ook veel minder strak aangetrokken. Dat scheelde een heel stuk.

Op het rooster zag ik voor morgen twee keer een afkorting. De ene betreft zoiets als kunstzinnige vorming. Die tijd wordt daar echter nooit daarvoor gebruikt omdat ze hier geen spullen voor hebben. Ik heb daarom aangeboden om deze les morgen te doen.

Daarnaast wil ik ze morgen ‘het geheim van de smid’ leren. Ben benieuwd hoe dat gaat.

Vrijdag 3 maart

De dag begon weer met een assembly, waarbij alle klassen op het schoolplein stonden. Deze keer was het eerste onderwerp de kousen. Ze hebben 2 verschillende soorten. Witte en een beetje bruin/groen gekleurde. Blijkbaar was het de bedoeling dat ze vandaag de laatst genoemde aan zouden hebben. Als voorbeeld werd een van de oudere jongens gevraagd zijn sokken uit te doen. Want ja, helaas dit waren eigen sokken en dus niet helemaal wit en ook niet bruin/groen. Het uniform moet gerespecteerd worden . Het tweede onderwerp betrof de lengte van de nagels. Het is de bedoeling dat iedereen geknipte nagels heeft. Gezien het aantal dat naar voren moest komen waar er heel wat die hier niet aan voldeden. Wij kunnen ons er geen voorstelling bij maken dat er over dit soort zaken moeilijk gedaan zou worden, een groot verschil dus met hier.

Vanmorgen geholpen bij het nakijken van heel veel schriften.

Vanmiddag had ik de hele middag voor mijn les. Eerst hebben we het met elkaar er gehad over wat kunst nou eigenlijk is. Aan het eind van dit gedeelte heb ik hen gevraagd hun handen omhoog te doen en hun vingers flink te bewegen. Op mijn vraag of ze ook magische vingers hebben kreeg ik ‘ja’ als antwoord. Dat magische zat hem erin dat ze hun vingers konden gebruiken om mee te eten. Oh, zei ik, maar ik kan iets veel magischer. Hierna deed ik het trucje met het touwtje. De oh’s en ah’s waren hierna niet van de lucht.

Nadat ik de touwtjes uitgedeeld had heb ik het een paar keer langzaam voor gedaan. Na 2 keer had een van de jongens al door hoe het moest. Na nog een paar keer oefenen waren er een paar meer, maar omdat ik ze ook aan het werk wilde hebben, hebben we de touwtjes daarna om de nek gehangen zodat er gewerkt kon worden aan de kunstwerkjes. Ze hadden de keuze uit een heel of een half A-4tje. Wat er op zou komen heb ik helemaal vrij gelaten. Ze konden gebruik maken van kleurpotloden, repen vilt, rietjes en glitters in verschillende vormen. Omdat ik niet zoveel lijm had wilde ik de lijmpot graag in eigen beheer houden. Hierbij was wel heel goed een verschil te merken tussen Nederlandse kinderen en deze. Zonder morren kwam iedereen steeds bij mij langs met dat wat opgeplakt moest worden. Ik denk dat Nederlandse kinderen gemopperd hadden en dat ze sowieso weinig geduld gehad hadden om iedere keer even op hun beurt te wachten. Aan het eind van de les had iedereen wel iets op papier gekregen. Hierbij waren flinke verschillen te zien. Sommigen maakten nog iets heel kinderlijks terwijl een van de jongens (toegegeven, ook wel een van de oudsten) echt op een heel fijnzinnige manier een pot met bloemen gemaakt had. Aan het eind van de les heeft iedereen zijn kunstwerk geshowd aan de rest. De vloer van de klas was een puinhoop, maar daar malen ze hier niet echt om. Het belangrijkste was dat iedereen genoten had.

Na schooltijd ben ik nog naar de Quality gegaan. Hier hadden ze inderdaad plastic tabbladen. Geen alfabet, maar met blanco vakjes, waar ik de letters op kan schrijven, gaat het ook heel goed lukken.

Omdat het nog lang genoeg licht zou zijn besloot ik vanaf de mainroad terug te gaan lopen. Toevallig liep daar ook net een van de teachers. Het was dus een gezellige wandeling terug.

Zaterdag 4 maart

Vanmorgen ben ik rond een uur of negen op pad gegaan. Met de boda en de matatu naar Nakumat Oasis. Vanaf daar ben ik gaan lopen naar het International Hospital Kampala. Hier heb ik me gemeld bij de IC met de vraag of ik maandag of dinsdag een dagje mee zou mogen lopen. Er zat iemand in een soort kantoortje buiten de IC. Zij ging naar binnen om het te vragen. In eerste instantie kwam ze terug met als antwoord dat ik het hoofd van de IC maar moest bellen. Hij zat gisteren nog in Tanzania, maar ze wist niet waar hij nu was. Hierop heb ik haar uitgelegd dat ik het lastig vond om te bellen i.v.m. het accent dat men hier heeft. Het praat dan gemakkelijker als je iemand ook ziet. Nadat ik dat verteld had ging ze terug de IC op. Even later kwam ze me halen en kon ik de dienstdoende arts spreken. Hij vertelde me hetzelfde, maar toen ik het hem had uitgelegd ging hij zelf iemand bellen. Dit resulteerde er in dat ik even later toestemming had en dat ze me nu maandag verwachten.

Na het bezoek aan het ziekenhuis ben ik met de matatu verder gegaan richting Old Taxi park. Hier net voorbij ben ik uitgestapt om mijn weg weer lopend te vervolgen. Eerst richting de craft market. Deze is veel groter dan de andere bij het National Theater, maar uiteindelijk verkopen ze toch allemaal ongeveer dezelfde dingen. En werkelijk iedereen haalt je binnen met de opmerking: ‘good afternoon madam, what are you looking for, I will make you a good price’. Ja, ja. Die good price is bij de een 20.000 USH en voor precies hetzelfde ding bij de ander 25.000 USH. Afdingen is hier dan ook een must. Ik ben er intussen aardig bedreven in geworden. Zelfs zo dat ik gisteren een compliment kreeg voor mijn bargain (met de klemtoon op de laatste lettergreep) kwaliteiten. Ha, ha.

Na het bezoek aan de craft market ben ik verder gelopen door een heel ander stukje Kampala. Dit was het gedeelte waar de ministeries en het parlement zijn. Het lijkt dan ineens of je je in een heel andere wereld bevindt. Dit zijn namelijk allemaal prachtige nieuwe gebouwen.

Op de terugweg in de matatu stapte er een vrouw in die enorm aan het hyperventileren was. Omdat ze 2 rijen achter me zat had ik eerst niet door dat ze dit niet onder controle kreeg. Op een gegeven moment liet iemand anders een zakje zien dat ze bij zich had. Hierin zat de medicatie die hier voor ieder hoestje gegeven wordt. Namelijk hoestdrank en antibiotica. Ik heb haar echter op geen enkel moment horen hoesten en ze klonk ook helemaal niet vol. Daarom leek het wel alsof ze dit ongezien voorgeschreven gekregen had voor een kwaal die hier ook helemaal niet door weg zal gaan.

Uiteindelijk stapten we allebei op hetzelfde punt uit. Zij kon echter bijna niet op haar benen staan omdat ze zo duizelig was. Het zal er voor de boda jongens die 20 meter van ons af stonden wel vreemd uitgezien hebben. Wij in een soort omarming, ik ondersteunde haar en zij hing op mij. Eerst ben ik op haar in gaan praten, maar dat hielp (natuurlijk) niet. Helaas had ik geen plastic zakje bij de hand, maar op een gegeven moment viel mijn oog op haar drink fles. Deze had een tuutje om mee te drinken. Ik heb haar dus gevraagd om daar door te gaan ademen. Nadat ze dit even gedaan had werd haar ademhaling al rustiger. Ook werd de duizeligheid iets minder. Na een paar herhalingen was ze uiteindelijk weer in staat om zelfstandig te staan. Zelf naar huis lopen ging nog niet, maar met wat moeite kon ze wel op een boda komen. Voordat ze zover was werd ik nog innig door haar omhelst. Ik heb haar nog op het hart gedrukt, dat ze, als ze dit weer zou krijgen, weer in haar fles moest gaan ademen. Hopelijk doet ze dat ook. Het moet voor haar een heel nare ervaring geweest zijn om zo’n tijd het gevoel te hebben dat het helemaal niet goed met je gaat.

Zondag 5 maart

Vanmorgen de kerkdienst bijgewoond. Helaas was het geluid erg omfloerst zodat er nogal wat van de inhoud verloren ging.

Na de kerk zijn we, heel Nederlands, koffie gaan drinken bij de 3 bestuursleden van Kinderhulp Afrika. Zij komen hier zo’n 2 keer per jaar en zijn een paar dagen geleden gearriveerd. Hun dagen worden gevuld met vele vergaderingen. Alle drie zijn ze al meer dan 20 jaar op volledig vrijwillige basis bij het project betrokken. Ook nu klonk in alles weer hun enorme compassie met de mensen hier door.

Vanmiddag ga ik lekker luieren in de tuin.