Nadat ik een visum voor Turkije had gehaald kon ik door de douane. Nadat ik me gemeld had bij het kantoor van Turkish Airlines werd ik naar het Qua hotel gebracht. Hier kreeg ik een prima kamer.

24 januari dagje Istanboel

Vanmorgen (24 jan.) kwam ik te laat aan het ontbijt. Volgens mijn telefoon was het 9.30 uur, maar ze waren alles al aan het opruimen. Het ontbijt is tot 10.00 uur, dus ik snapte er niets van. Gelukkig was er een aardige mevrouw van wie ik 2 broodjes en een ei mee kreeg. Terug op mijn kamer heb ik eerst eens goed op mijn telefoon gekeken en ja, daar stond wat ik dacht dat het was. Toen maar de receptie gebeld met de vraag hoe laat het was. Het bleek dus een uur later te zijn. Dit komt doordat ze in Turkije de Europese wintertijd afgeschaft hebben. Gelukkig kon ik tot aan mijn vertrek in de kamer blijven en doordat het ineens een uur later was dan ik aanvankelijk dacht ging de tijd ineens ook best snel. Het was voor mij sowieso geen optie om de stad in te gaan omdat het maar 6 graden was en ik daar niet op gekleed was. Daarnaast was de tijd ook gewoon te kort.

Ik zou om 16.00 uur opgehaald worden, maar de taxibus kwam uiteindelijk zo’n 20 minuten te laat, maar gelukkig ging het op het vliegveld allemaal heel vlot. Ik was nog even bang dat er een probleem zou zijn met het gewicht van mijn bagage want met precies 30 kg in A’dam hoefde dit apparaat maar net wat anders afgesteld te staan en ik zou er overheen gaan. Volgens mij was dat ook zo, want ik zag ze overleggen, maar gelukkig lieten ze het doorgaan. Het vliegtuig vertrok precies op tijd. Nadat we gegeten hadden ben ik verhuisd naar een lege rij zodat ik kon liggen. Ideaal! Het grappige is, dat ze je ook bij het landen gewoon laten liggen. Hoe zo veiligheid met een riem om. We hadden een tussenstop in Kigali. Van daar was het nog maar zo’n 45 min. Eer je de lucht in bent ga je alweer dalen. Op het vliegveld zag ik niemand met een bordje met mijn naam. Er was wel een jonge vent die gebaarde, maar ik dacht gewoon negeren. Daarop kwam hij naar me toe, stelde zich voor als Moses en zei jij bent Trudi. Toen ben ik toch maar mee gegaan. Het bleek dat hij een bordje maar niet meer nodig vond. Hij had mijn naam gegoogeld en had toen op Facebook mijn foto gezien. Het was onderweg nog heel stil op de weg. Langs de weg was er al, of nog allerlei bedrijvigheid in de huisjes c.q. krotten die daar staan. Op een gegeven moment gingen we van de verharde weg af en zeer hobbelige onverharde weg in. Dit ontlokte mij de vraag of hij een shortcut aan het maken was, of dat dit de gewone weg was. Maar nee, geen shortcut, maar de 'gewone' weg richting het project. Ik zal er later nog wel een keer een foto van proberen te maken.

Woensdag 25 januari Kennismaking Nafasi, warm, warm, warm en op de boda boda om boodschappen.

Na een paar uur slaap stond ik om een uur of 10 op. Toen ik de gordijnen naar de patio open deed zag ik een hele groep aapjes in de rand van de tuin. Een had een kleintje aan zijn buik hangen, echt schattig. Natuurlijk moesten ze op de foto. Aan het eind van de ochtend ben ik door Dorothy (de hulp in de huishouding) naar Nafasi gebracht. Na de kennismaking kreeg ik al heel snel een baby in mijn armen gedrukt die de fles moest. Toen ik daarna naar de buitenruimte ging omdat ik daar een hoop gehuil vandaan hoorde komen moesten er daar ook nog 2 de fles. Degene die gezegd heeft dat je als blanke niet zo snel aan het werk gezet wordt had het dus duidelijk bij het verkeerde eind. Ha, ha.

Omdat ik toch nog wel heel erg het gevoel had dat ik moest acclimatiseren ben ik na een poosje weer teruggelopen naar het huis. Onderweg zag ik nog verschillende mooie vlinders die natuurlijk ook op de foto moesten.

De rest van de middag heb ik in de schaduw doorgebracht. Ik vond het heeeeel erg warm. Tegen zessen kwam Anouk terug van de stad. Omdat er geen eten in huis was moesten we toen eerst om boodschappen. De dichtstbijzijnde supermarkt is echter zo’n 20 min. op de boda boda (brommer) hier vandaan. Meestal staan er wel een of twee bij de ingang van het terrein, maar nu niet. We hebben dus eerst een klein stukje gelopen tot er eerst een en daarna nog een aankwam. Gelukkig kon Anouk de onderhandeling doen over de prijs. Dat is iets wat ik nog wel moet gaan leren hier.

De helm op doen is wel een gedoe zeg. Eerst bril af, dan de helm op, bril weer op en bandje sluiten. Ik denk dat het de eerste keer van mijn leven was dat ik een helm op had. Ha, ha. De rit zelf is een belevenis op zich. Anouk had gevraagd of mijn chauffeur een beetje rustig wilde rijden omdat het mijn eerste keer op een boda boda was. Nou, ik vond het nog hard genoeg gaan. Over de onverharde weg richting de mainroad was het billenknijpen vanwege de hobbels en sleuven in de weg. Ik zag ons iedere keer al onderuit gaan, maar het ging goed. De verharde mainroad heeft zo weer zijn eigen uitdagingen. Er zijn daar veel auto’s en vooral matatu's (taxibusjes). Die stoppen op de meest onverwachte momenten en als je daar dan vlak achter zit is er niets nodig of je zit er bovenop. Gelukkig zijn we zowel heen als terug veilig aangekomen. Na het eten was het al bijna tijd om naar bed te gaan. Het was een vermoeiende dag.

Donderdag 25 januari kennismakingstour door Frank en Maartje de coördinatoren van Doingoood

Vanmorgen bij het opstaan geen aapje te zien. Wel was het heerlijk koel, dus heb ik me met ontbijt op de patio geïnstalleerd.

Zo tegen tienen kwamen Frank en Maartje. Zij hebben hier eerst e.e.a. verteld en daarna zijn we weer op de boda boda gestapt om naar de mainroad te gaan. Daar aangekomen zijn we overgestapt op een matatu. Gisteren met al die warmte in mijn lijf zag ik het helemaal niet zitten, maar vandaag dacht ik ‘kom maar op’ we gaan het wel beleven.

Het komt er op neer dat mensen langs de weg overal op kunnen stappen en uit kunnen stappen. En als er 3 zitplaatsen zijn, dan kunnen daar toch zeker wel 4 mensen zitten. Als je op de stoeltjes bij de deur zit ben je steeds de klos, want dan moet je er ook, iedere keer als iemand uit wil stappen, uit. Vanwege de nationale feestdag, Liberation Day, was het vrij rustig op de weg, dus hadden we een voorspoedige reis richting de stad. In het winkelcentrum eerst geld gepind en daarna een lokale sim-kaart aangeschaft. Na nog even een rondje door de supermarkt te hebben gedaan zijn we weer terug gelopen naar de opstapplaats van de matatu’s. Op de terugweg gaat het busje een andere weg en dus moesten we nog een keer overstappen. Bij de kruising met de weg naar het project weer op de boda boda en toen waren we weer thuis. Na een verlate lunch hebben we een rondje over het project gedaan en heeft Frank verteld waar de verschillende gebouwen voor dienen. Het was vandaag redelijk bewolkt en gelukkig lang niet zo warm als gisteren. Hierdoor was het eigenlijk gewoon heel lekker en zijn de winterse temperaturen uit Nederland al heel ver naar de achtergrond.