Donderdag 2 februari, naar de community voor het tienermoederproject

Vanmorgen eerst een poosje naar Nafasi geweest. Daarna terug naar het huis om een vroege lunch te hebben. We zouden namelijk om 12.00 uur vertrekken naar een van de sloppenwijken van Kampala. Het werd natuurlijk wat later, maar zo gek als maandag was het gelukkig niet. De reis naar de stad wordt al normaal. Eerst boda boda dan matatu. We stapten uit bij Old Taxi park. Daarna liepen we een stukje en namen toen opnieuw een boda boda. Ondanks dat alle straten op een of andere manier op elkaar lijken zag ik toch dat we dezelfde route namen als maandag. Nu duurde het echter niet lang voordat we er waren. Na nog een stukje gelopen te hebben gingen we echt de slum in. In deze community wordt op donderdag het tienermoederproject gehouden. Het doel is om de tienermoeders te empoweren (heel goed Nederlands ha, ha) om in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien. Dit project wordt gedaan vanuit Nafasi waar de crisisopvang van 0-5 jaar is. Maar het is natuurlijk veel mooier als de kinderen daar niet terecht hoeven te komen.
Nadat we enkele straatjes door waren kwamen we op een soort pleintje. Van de meiden op dat moment nog geen spoor. Wel zat daar een big mama, een community worker op vrijwillige basis. Zij ging op een gegeven moment even weg, ik denk om het bericht te verspreiden dat wij er waren. Daar zittend kon ik het leven zoals dat daar plaatsvind bekijken. Ongelooflijk om te bedenken dat wereldwijd miljoenen mensen in zo'n omgeving leven. Er nu aan terugdenkend zie ik alleen maar grijstinten voor me.
Het mooist vond ik een jongetje dat met een ‘vrachtwagen’ stenen inlaadde en toen weer verder reed. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat de ‘vrachtwagen’ een aan de bovenkant open gesneden plastic fles was. De assen waren een soort sate prikkers die er doorheen gestoken waren en de wielen flessendoppen en hij vermaakte zich prima.

Een tijdje later waren er wel wat meiden aanwezig en zijn we, nog meer kruip door sluip door, door een smal steegje naar het lokaaltje gelopen waar de bijeenkomst zou zijn. Hier word een soort school gehouden. Het was meer een schuur met wat platen aan de muren, een schoolbord en een overzicht van de indeling van de dag. De vloer was gewoon aangestampte grond en het was maar goed dat het droog was, want de gaten zaten in het golfplaten dak. Ik kan me zo voorstellen dat je in zo'n omgeving niet veel leert.

De meiden gingen op een mat op de vloer zitten en wij kregen een stoel. Jackie die er ook bij aanwezig was deed met name het woord. Ook hier ging het allemaal in het Luganda, maar af en toe kregen we er wat van mee omdat Rita dan vertaalde. Er was eerst een rondje voorstellen. Hierbij werden ook de leeftijden genoemd. Er waren 2 zwangere meiden van 16, daarnaast nog een paar moeders in leeftijd varierend van 24 tot 30. Ook zij zijn degenen die thuis voor het inkomen moeten zorgen en dus wilden ze ook wel graag horen wat er gezegd werd. Daarnaast waren er ook nog wat meisjes van een jaar of 11,12.
Aangezien het project een tijdje stil gelegen had vanwege de vakantieperiode was het nu alleen inventariseren wat ze zouden kunnen gaan maken om te verkopen. Het is de bedoeling op in de nabije toekomst een soort tentoonstelling te organiseren om zo ook in de community meer awareness (sorry, alweer zo’n mooi Nederlands woord) te krijgen. Na ruim een uur werd de bijeenkomst gesloten en gingen wij weer weg. Een heleboel indrukken rijker was ik rond 17.30 uur weer thuis.

Vrijdag 3 februari afscheid Anouk van Nafasi

Vanmorgen meegegaan naar Nafasi omdat ik zo’n laatste dag van de week ook niet op de school wilde starten en omdat Anouk vandaag afscheid nam van Nafasi. Zij is hier 5 maanden geweest. Als afscheid wilde ze pannenkoeken bakken. Daarom ging ze halverwege de ochtend terug naar het huis. De kinderen smulden van hun stukje. Ook de volwassenen hadden er al van gegeten, maar nadat alle kinderen op bed lagen werd iedereen rond de rafel geroepen door Jackie. Zij had een cadeautje voor Anouk (dat ze volgens Oegandees gebruik pas thuis mocht open maken). Vervolgens moest iedereen iets tegen Anouk zeggen. Het bleek uit alles dat haar inzet heel erg gewaardeerd was. Vervolgens moest Anouk, ook weer naar Oegandees gebruik, de laatste pannenkoeken, limonade en kaakjes delen. Nadat het afgelopen was gingen we terug naar het huis. Verder een rustige dag gehad.

Zaterdag 4 februari een duidelijk voorbeeld dat de middelen hier zeer beperkt zijn

Omdat er vanmorgen een besnijdenis zou zijn ben ik even na negenen naar de kliniek gegaan. Daar aangekomen was er niemand te bekennen die hier iets mee van doen zou hebben. Daarom maar geholpen bij wat andere werkzaamheden zoals administratie en medicatie uitgeven. Wat mij betreft een heel gedoe omdat ik het allemaal erg slecht kan lezen, maar ze hadden veel geduld met me. Op een gegeven moment kwam er een meisje van de secondary school dat een zwerende vingertop had. Eerst werd ze bijna teruggestuurd omdat ze 2 dagen geleden al geweest was en het de bedoeling was dat ze maandag pas terug zou komen. Het abces was inmiddels echter zoveel aangerijpt dat ze haar uiteindelijk toch wel wilden behandelen. Omdat het best nog een tijdje duurde voor ze aan de beurt was ben ik in de behandelkamer bij haar gaan zitten. Het bleek dat ze in de 2e klas zit en dat ze later accountant wil worden. Ik geloof niet dat we ons daar een accountant zoals bij ons bij voor moeten stellen, maar in ieder geval iets met cijfers. Toen ze aan de beurt was werden er met een tang steriele gaasjes uit de voorraad gehaald. Deze gingen echter in een onsteriel bekkentje (ha,ha).

Aangezien ik al aan zag komen dat het verdoven best pijnlijk zou zijn ben ik naast haar gaan zitten en heb haar gezegd dat ze in mijn hand mocht knijpen. Het was inderdaad erg pijnlijk en ze kneep mijn hand er haast af. De hoeveelheid pus die eruit kwam viel uiteindelijk nog wel mee. Nadat het klaar was ging er een miezerig klein gaasje op wat met een soort fixomul werd vastgezet. Voor ze naar huis ging kreeg ze antibiotica mee en pijnstillers. Toen het daarbij bleef vroeg ik waar ze het dan vervolgens zelf mee zou moeten verbinden. Dat wat er nu op zat hoeft maar een keer nat te worden en het valt er waarschijnlijk dan al heel snel af. Het antwoord daarop was dat ze het hier tot maandag mee moest doen omdat er geen pleisters waren. Ook alweer iets wat wij ons, met onze grote voorraden niet voor kunnen stellen. Geen bijzonder soort verband, maar gewoon een pleister...!

Daarna was er niet veel meer te doen en dus besloot ik om naar huis te gaan. Het kindje voor de besnijdenis ging toch niet meer komen.

Na mijn lunch zat die vinger me toch niet lekker. Daarom heb ik wat pleisters voor haar geknipt en ben die gaan brengen. Voor de rest was het een heerlijk rustige zaterdagmiddag.

Zondag 5 februari Een dag helemaal niets

Vannacht om 0.30 uur kwam Marian aan. Eer we weer naar bed gingen was het een kleine 3 kwartier later en toen kon ik de slaap niet vatten. Na een poosje besloot ik mijn wekker uit te zetten zodat ik wat langer door kon slapen. Dan vandaag maar niet naar de kerkdienst.

De dag doorgebracht met een beetje lezen, een beetje Wordfeud en wat borduren. Heerlijk!!!