Vrijdag 27 januari eerste werkdag bij Nafasi.

Vanmorgen samen met Anouk naar Nafasi gelopen. Daar aangekomen waren er al verschillende kinderen in bad gedaan. Gelijk maar aan de slag gegaan om er een af te drogen en aan te kleden. Ik vind het vooralsnog onmogelijk om hun namen te onthouden. Ergens lijken ze voor mij allemaal min of meer op elkaar. En zolang ze hun luier aan hebben kan ik meestal niet eens zien of het een jongen of een meisje is. Nog even oefenen dus. Na het aankleden werden ze naar de woonkamer gebracht waar ze allemaal braaf op een rijtje in hun kinderstoel zaten om hun fles te drinken.

Na het ontbijt werd er gespeeld in de huiskamer en later in de buitenruimte. Ik heb me een beetje beziggehouden met Tracy (4 jr) en David (2 jr). We hebben torens gebouwd van de lego terwijl ik de kleuren noemde. Tracy spreekt nog helemaal geen Engels, maar ze papegaaide er lustig op los zonder dat ze volgens mij ook maar enig idee had wat ze allemaal zei. Anouk was al actief bezig geweest met het zindelijk maken van David door hem steeds op het potje te zetten en hem de hemel in te prijzen als hij weer een plas gedaan had. Ik heb dat vanmorgen ook gedaan en dat ging best goed totdat hij een beker water gedronken had en ik bezig was met andere dingen. Toen had hij een ongelukje.

Na het spelen kwam de lunch. Dat was een belevenis op zich. De meeste kinderen kregen hun eten naar binnen met een lepel, maar tijdens die eerste sessie was er 1 kindje, en later ook de grotere kinderen, dat met zijn handjes at. Nou, het eten zat van zijn kruin tot aan zijn tenen en op een gegeven moment begon hij ook nog eens met zijn vieze knuisjes in zijn ogen te wrijven omdat hij omrolde van de slaap. Ik heb hem toen maar opgepakt en in bad te gezet, want eten in je ogen lijkt me nou niet echt een pretje. Met een moeder die altijd met een nat washandje achter ons aan liep was dit wel het volledig tegenovergestelde van hoe ik ben grootgebracht. Ha,ha.

Toen ze eindelijk uitgegeten waren ging het hele spul naar bed. Dat was best weer een werkje omdat verschillende kinderen zo vies waren dat ze opnieuw in bad moesten.

Toen ze allemaal lagen kon ik aan de lunch. Het was een groene groente, wat paprika, bruine bonen en een witte bonk van een voor mij ondefinieerbaar goedje wat op zichzelf naar niets smaakte. Alles bij elkaar smaakte het echter prima.

Na de lunch ben ik bij Jackie in het kantoor langs gegaan om het te hebben over de verwachtingen over en weer. Ze vertelde dat ze het fijn zou vinden als ik maandag mee ga om een meisje van 7 uit haar ' thuis' situatie te halen. Normaal werkt Nafasi met kinderen t/m 5 jr., maar dit meisje is samen met haar tweelingzusje al van jongsafaan bij hen bekend. Nadat we haar opgehaald hebben moeten we langs het ziekenhuis voor een controle.

Zaterdag 28 januari met de matatu naar het centrum van Kampala, bezoek aan het koninklijk paleis en de grote moskee.

Vanmorgen ben ik lopend naar de mainroad gegaan. Het is een kleine 2 km en dus goed te doen. Daar de matatu gepakt naar old taxi park. Old omdat er inmiddels ook een nieuwe is. Hier staan wel meer dan 100 matatu’s en rondom rijden er van alle kanten af en aan. Het was eerst lastig om te bepalen aan welke kant ik stond, maar toen realiseerde ik me dat ik een internetbundel heb en dus mijn locatie kon bepalen. Heel handig op zo’n moment.
Toen ik eenmaal wist waar ik was kon ik aan de wandel richting het koninklijk paleis (2,3 km). Dit ligt middenin de stad op een terrein met een omtrek van 6 km. Het is het officiële paleis van de Buganda koning.
Oeganda bestaat uit heel veel koninkrijken waarvan dat van de Buganda de grootste is. Helaas was het gebouw zelf niet te bezichtigen omdat ze dat aan het renoveren zijn. Eigenlijk heeft het ook niet veel weg van een paleis. Het is meer een uit de kluiten gewassen huis. Het meest bijzonder van dit terrein is de martelruimte van Idi Amin. Het is een betonnen ruimte, die oorspronkelijk gebouwd was voor opslag van wapens. De trucks konden over een helling naar binnen rijden en daar waren verschillende ‘kamers’ waar de wapens opgeslagen lagen. Tijdens de martelingen van Amin stond er in het gedeelte waar de trucks stonden een laag water tot ongeveer kniehoogte. Daar lag een elektriciteitsdraad in. De gevangenen werden het water ingestuurd en dan werd de schakelaar iedere keer even om gezet. Degenen die dit overleefden werden vervolgens in de ‘kamers’ gepropt en stierven daar de verstikkingsdood. ’s Nachts werden de lijken vervoerd naar het Victoriameer en daar gedumpt. Zo werden ze voer voor de krokodillen. In totaal heeft deze dictator zo’n 300.000 slachtoffers gemaakt. Een vreselijk verhaal dus.

Na de rondleiding heb ik even een boterham gegeten. De lucht was toen al helemaal donker en het begon ook te regenen. Gelukkig had ik de paraplu meegenomen want ik wilde vervolgens naar de Grote Moskee. Van het paleis loop je ongeveer in 1 rechte streep naar de Moskee (1,9 km). Bij de moskee aangekomen realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk wat de bloot gekleed zou zijn. Nou dat was dus ook zo. Ik kreeg een grote lap om mijn middel die als rok moest dienen (mijn broek was ¾, dus dat was nou niet echt bloot) en vervolgens moest ik een lap over mijn hoofd die weer tot aan mijn middel reikte. Ik moet zeggen dat je er dan gelijk uitziet als een moslim. Met mijn gids hebben we eerst de moskee van binnen bekeken. Maar daarvoor moesten eerst de schoenen nog uit. Tjonge, dan hebben wij het als christen toch een stuk gemakkelijker. De grond waarop de moskee staat en de fundamenten zijn geschonken door Amin, maar het gebouw is pas in 2007 afgebouwd met geld dat Khadaffi geschonken heeft. Hierdoor ligt op de hele oppervlakte van de vloer b.v. vloerbedekking. Iets dat je in de meeste andere moskeeen niet vindt. Na het bezoek aan de moskee konden de schoenen weer aan en begonnen we aan de 304 treden van de minaret. Vanaf boven heb je een geweldig uitzicht over de stad. Het was jammer dat het niet wat helderder was.

Na het bezoek aan de moskee ben ik teruggelopen naar Old taxipark (weer 2 km). Hier viel het niet mee om de juiste matatu te vinden. Er zijn namelijk geen haltes en er staat ook nergens op het busje waar het heen gaat. Uiteindelijk bleek dat ik gewoon op de plek moest zijn waar ik vanmorgen uitgestapt was. Indachtig de aanwijzingen voor heen en terugreis ben ik bij Kireka uitgestapt. Heen kun je namelijk in een keer blijven zitten, maar terug moet je overstappen. Toen ik daar echter vroeg naar de bus naar Namugongo werd ik terug verwezen naar de matatu waar ik net uit kwam. Het blijkt dus dat je soms ook op de terugweg kunt blijven zitten. Vanaf mijn eindpunt ben ik weer teruggelopen naar huis (1,8 km). Daar aangekomen ben ik gelijk gaan douchen, wat voelde ik me ontzettend vies na zo’n dag in de stad. In totaal dus een kleine 10 km gelopen vandaag. Ik was wel blij dat ik mijn wandelschoenen aan had. Al was het alleen maar omdat alles zo vies en stoffig is. Ik kan me trouwens niet herinneren dat ik op een dag zoveel mensen gezien heb. wat ook heel erg opvalt is, dat het veelal jonge mensen zijn. Met een levensverwachting van zo'n 52 jaar is dat natuulijk ook niet zo gek, maar voor mij wel vreemd om te zien.

Zondag 29 januari een rustige dag.

Omdat de kinderen er nog niet zijn was er vandaag maar een kerkdienst om 10.00 uur. Normaal zijn er namelijk twee. Een om 8 uur in het Engels en een om 10 uur in het Luganda. Westerse als ik ben was ik even voor tienen aanwezig en wat bleek, er was nog niemand. Langzaamaan druppelden er wat mensen binnen. Op een gegeven moment begon het koortje te zingen en dit ging geruime tijd zo door. Aangezien ik het meeste niet kon verstaan leek het mij een grote herhaling. Dat zal het vast niet geweest zijn, maar dan waren het in ieder geval heel veel coupletten op dezelfde melodie. In de tussentijd kwamen er nog steeds af en toe mensen binnen. Na ruim een uur begon de preek. Deze werd gelukkig wel vertaald.
Ze hebben hier vast geen last van een korte spanningsboog, want de preek duurde ook ruim een uur. Omdat ik op een gegeven moment ontzettend nodig naar het toilet moest ben ik, alhoewel dat heel vreemd voelde, toch maar weg gegaan. Het duurde uiteindelijk nog wel een poosje voordat ik de mensen langs zag gaan.

De rest van de middag heb ik wat gelezen, geborduurd en me vermaakt met het kijken naar de aapjes. Echt grappig om te zien hoe die met elkaar om gaan. De kleintjes dagen elkaar spelenderwijs uit en rollen zo met elkaar door het gras. Bij de ouderen geldt; als ik jou gevlooid heb, dan wil ik toch ook wel graag dat je mij even onder handen neemt.