Maandag 6 februari Nog een keer nieuwe indrukken, nu op de school

Vanmorgen kwam het gezang uit de kerk me al tegemoet toen ik daarheen liep. Iedere maandag is er weekopening waarbij een groot deel van de kinderen aanwezig is. Deze keer wat uitgebreider omdat het de eerste officiële opening na de zomervakantie was. Er werden zo her en der wat nieuwe mensen voorgesteld en voor ik het wist werd ook mijn naam genoemd en dus moest ik even gaan staan. Wel heel leuk natuurlijk om zo te worden verwelkomt.

Na de opening gingen alle groepen huns weegs. Ik werd verwezen naar de headteacher om te zien in welke groep(en) ik me in zou kunnen gaan zetten. Ik mocht zelf aangeven bij welke groep ik wilde kijken. Het was mijn bedoeling om deze dag een dagdeel in P3 en een dagdeel in P4 te kijken. Als eerste begon ik dus in P3. Aangezien ze hier met niveaus werken zitten er kinderen van verschillende leeftijden in zo’n groep. De dag begon met mathematics, wat wij dus rekenen zouden noemen. De kinderen moesten hierbij aangeven of de ene groep gelijk was aan de andere. Allemaal heel erg abstract, dit in tegenstelling tot het Nederlandse onderwijs waar je heel erg aan moet sluiten bij de belevingswereld van het kind. Hierna volgde een les Engels. Bij beide vakken had ik heel dacht ik steeds ‘ wat wil je hiermee nu eigenlijk leren?’ . Omdat er geen boeken zijn moet alles overgeschreven worden van het bord. Hierbij worden best moeilijke woorden gebruikt die dan braaf letter voor letter overgeschreven worden zonder dat ze enig besef hebben van het totale woordbeeld. Als je dus 5 keer hetzelfde woord moet schrijven dan zit je bij de 5e keer nog steeds voor iedere letter op het bord te kijken. Dit was tenminste het geval bij het meisje dat naast mij was gezet omdat ze zoveel schrijffouten maakt. Er wordt sowieso bij alle vakken veel klassikaal opgedreund.

Na de lunchpauze ging ik naar P4. Hier ook eigenlijk hetzelfde beeld. Toen de rekenles aan de orde kwam was het voor mij (maar ja, ik heb nou eenmaal geen wiskundeknobbel), gewoon een soort abacadabra waarbij allerlei formules gehanteerd werden i.v.m. deelverzamelingen. De ‘bussommen’ en tafels hebben ze hier in de vierde klas dus al ver achter zich gelaten (ha,ha). De laatste les van de dag was science. In dit geval werden allerlei wortelstelsels besproken. Toen om 16.30 uur de bel ging was ik zo gaar als een klontje, maar iedereen bleef braaf zitten om de les af te maken.

Ik heb met de lerares Engels afgesproken dat ik na schooltijd langs zal komen om met sommige kinderen extra te lezen. Dit wordt dan van 16.30 – 17.30 uur. Als ik dit ga doen, dan ga ik ’s middags wel vroeg weg uit de kliniek want anders worden het wel heel erg lange dagen vanaf 8.00 uur. Dat zal daar geen probleem zijn omdat er ’s middags toch weinig te doen is.

Al met al vond ik het een heel vermoeiende dag.

Dinsdag 7 februari een beetje gewenning

Vanmorgen was het weer vaccinatiespreekuur in de kliniek. Op een gegeven moment zaten er al best wat moeders met kinderen te wachten. Ik dacht dan ga je toch alvast beginnen, maar nee, toen ik dat opperde werd er gezegd dat er eerst nog meer bij moesten komen.

Mijn schema kwam vandaag goed van pas. Het blijft lastig om iedereen goed te verstaan, dus ze zullen wel denken dat ik iets aan mijn oren mankeer omdat ik heel vaak moeten vragen of ze iets willen herhalen. Maar als ik het dan eenmaal goed verstaan had kon ik met mijn schemaatje goed uit de voeten. Op een gegeven moment wilde ze dat ik toch ook zelf ging prikken. De eerste keren keek Peninna (de vroedvrouw van dienst) nog mee, maar na een paar keer voelde het al heel normaal. Alleen begin ik niet aan de BCG’s die net onder de huid gegeven moeten worden. Daar voel ik me niet prettig bij. Zeker niet als er nogal bewogen wordt door zo’n kindje. Aan het eind van de ochtend had ik echt wel het gevoel dat ik iets bijgedragen had. Toen de wachtkamer leeg was konden we aan de lunch. Aangezien er voor de middag verder niets op het programma stond heb ik me daar afgemeld en heb gezegd dat ik morgen weer terug zal komen.

Na een wat langere lunchpauze ben ik naar P3 gegaan waar ik de Engelse les gevolgd heb. Waarna ik me om 16.30 uur (na schooltijd) bij P4 gemeld heb om met een groepje kinderen te gaan lezen. Het bleek om 3 kinderen te gaan. Nummer 4 was er vanmiddag niet.

Bij ons zou er dan een boekje klaar liggen waaruit gelezen zou gaan worden. Nou hier dus niet. Ik werd naar de administratie gestuurd voor boekjes. Hier bleek in eerste instantie niemand aanwezig. Toen ik dat probleem ging melden bij de leerkracht kwam diegene net aan. Toen bleek echter dat in het kamertje naast het kantoor alleen maar lesboeken lagen en geen leesboeken. Die moesten ergens anders vandaan komen, maar van dat lokaal was de sleutel zoek. Deze werd weet ik het ergens vandaan gehaald en uiteindelijk konden we een boekje uitkiezen. Omdat ik het niveau van de kinderen natuurlijk niet kende heb ik in eerste instantie maar voor een gemakkelijk boekje gekozen. Dit was ook dun zodat we het in een keer uit konden lezen. Volgende keer iets wat, wat moeilijker is.

Aangezien we helemaal geen rijst of pasta meer hadden moesten we wel naar de supermarkt (Quality). De vorige keer dat ik daarheen ben gegaan was nog met Anouk die toen de betaling regelde. Aangezien zij gisteravond is vertrokken was ik nu degene met de meeste ‘ervaring’.

Inmiddels was ik echter wel wat wijzer geworden en had ik begrepen dat er van die prijs nog wel wat af kon.

Ik dus, alsof ik het altijd al gedaan heb, op de boda boda jongens afgestapt en mijn prijs genoemd met daarbij ook de vraag of ze bij de Quality wilden wachten en ons weer terugbrengen. In eerste instantie sputterde die ene jongen wel tegen en wilde hij meer hebben, maar aangezien ze met een paar daar stonden heb ik me toen naar een ander gewend en aan hem gevraagd of hij het wel voor mijn prijs wilde doen. Toen hij ja zei, had die ander natuurlijk geen schijn van kans meer. Ha, ha, dat voelde best wel goed. Het was nog niet echt afdingen, maar het was zeker ook niet klakkeloos akkoord gaan met hun prijs. Want dan weet je ook zeker dat je een echte muzungu (blanke) prijs betaald. Tja, ik zou het, als ik hen was, ook proberen.

Woensdag 8 februari een lange ochtend in de kliniek en een

Het duurde vandaag heeeel erg lang. Pas tegen enen was de wachtkamer leeg. Ik had de hele ochtend gestaan, bloeddrukken gemeten en alle dames gewogen. Af en toe moest er een tetanusinjectie in, maar verder kon ik niet van veel nut zijn. Het is erg vermoeiend om steeds tussen mensen te staan die of een andere taal spreken (Luganda, meest van de tijd) of, als ze Engels spreken dat zo zacht en binnensmonds doen dat ik ze vaak alsnog niet versta.

Net toen ik dacht op te gaan ruimen werd er gevraagd waar Esther (verpleegkundige) was. Er moest namelijk intraveneuze antibiotica gegeven worden. Aangezien niemand wist waar Esther was zei ik, dat ik dat ook wel kon doen. Maar ja, toen liep ik tegen verschillende problemen aan. 1) waar is het water voor injectie waar ik het mee op moet lossen? Dat bleek ergens uit een la met allerlei dingen te moeten komen. 2) met welke spuit doe ik dat? Ze hebben hier namelijk allemaal spuiten die vanzelf blokkeren. Je kunt de stamper dan niet meer heen en weer doen. 3) waar doe ik de steriele wattenbolletjes in? Er was geen steriel, of schoon bekkentje te vinden.

Gelukkig kwam Esther er toen net aan en kon zij mij verder helpen. Ze haalde een soort dekseltje van iets uit de autoclaaf zodat we dit konden gebruiken om de wattenbolletjes op te doen. Vervolgens begreep ik dat ze de injectievloeistof met een 10 cc spuit in de ampul spuiten om het er dan vervolgens met een 5 cc spuit weer uit te halen. Ik ben eigenlijk vergeten om te vragen waarom ze daar dan ook geen 10 cc spuit voor nemen.

De stuwband lag gelukkig wel voor het pakken. Toen ik om iets vroeg voor onder de beste man zijn arm (wij zouden een celstofmatje gebruiken) werd er aangegeven dat daar niets voor was. Gelukkig lukte het prikken gewoon goed en kon ik zonder knoeien het dopje erop doen. Vervolgens spuiten ze, in dit geval 4 x 5 cc in. Hierna werd de naald niet nog nagespoeld met iets van fysiologisch zout, maar ging er een verbandje omheen. Volgens Esther lukt het morgen gewoon om de volgende dosis te geven.

Uiteindelijk was ik tegen tweeën thuis.

Na een late lunch ben ik naar P3 gegaan. Toen ik daar aan de leerkracht vroeg of er misschien een kind was dat extra hulp kon gebruiken kreeg ik Emma onder mijn hoede. En nee, Emma is geen meisje, maar een jongen.
Mijn opdracht was om hem het alfabet te laten schrijven en vervolgens de letters door elkaar. Al snel bleek dat hij van een heleboel letters werkelijk geen idee heeft hoe ze heten. Op het moment dat je dat niet weet wordt het natuurlijk ook onmogelijk om te lezen. Ik merkte vanmiddag trouwens nog weer eens heel goed dat wij het met onze maan, roos, vis methode eigenlijk wel heel gemakkelijk hebben omdat je altijd begint met klankzuivere woorden. Je leert dan het alfabet geleidelijk aan met woorden die in je eerste instantie schrijft zoals ze klinken. In het Engels geloof ik dat er amper zulke woorden bestaan. Je begint al bij de A die je, als je spelt uitspreek als ee. Ga je hem dan in een woord gebruiken dan is het al gauw een soort e (zoals in man) of o (zoals in ball). Al met al was het voor hem allemaal heel moeilijk. Na afloop van de les heb ik de leerkracht die er op dat moment was bijgepraat. Het bleek toen dat deze jongen net vorige week hier op school is begonnen. Zijn eerste schooljaren heeft hij in zijn eigen dorp gehad. Dat er daar totaal geen basis is gelegd is wel duidelijk. De leerkracht gaat nu met de anderen overleggen wat voor hem het beste is. Ik heb aangegeven dat ik hem met alle liefde bijles wil gaan geven om zo te zien of hij het snel op gaat pikken. Maar misschien vinden zij het beter dat hij naar een lagere groep gaat. Wordt dus vervolgd.