Maandag 13 maart

Gisteren tijdens de koffie met het bestuur van Kinderhulp Afrika kwam ter sprake dat er in de buurt kettingen,armbanden e.d. gemaakt worden door lokale vrouwen. Jill stelde voor dat zij contact op zou nemen met Jillian, de vrouw die Circle of Hands, waar deze vrouwen voor produceren, heeft opgericht. Vanmorgen hoorden we dat dit contact gelukt was en dat zij met ons een paar van deze vrouwen wilde bezoeken.

Met Jills auto pikten we Jillian op en reden daarna naar de sloppenwijk van Kireka. Net als bij mijn bezoek aan het tienermoederproject een gebied waar je anders als mzungu (blanke) nooit zou kunnen komen. Uiteindelijk parkeerden we de auto en gingen ook nu weer kruip door sluip door naar de eerste vrouw. In haar piep kleine ‘huisje’ liet zij ons alles zien wat ze gemaakt heeft. Ondertussen werden door twee andere vrouwen nieuwe kralen gerold. Ze gebruiken hiervoor papier wat later een vernis laag krijgt. Door deze inkomsten hebben deze vrouwen een beter leven. Ze zijn allemaal zelf HIV/Aids besmet of zijn de weduwe van een man die hieraan is overleden.

Nadat we haar bezocht hadden gingen we naar de man die het papier voor hen snijdt. Dit papier wordt heel goedkoop ingekocht van een drukkerij (waar het in principe afval is). Al met al dus heel duurzaam. Hij liet ons zien hoe hij te werk gaat. De uiteindelijke kleur van de sieraden hangt af van de kleur papier die beschikbaar is. Behalve sieraden worden er ook schalen gemaakt. Hierna bezochten we ook nog een tweede vrouw. Hier was goed zichtbaar hoe de verkoop van deze sieraden hun situatie verbeterd heeft. Zij woonden eerst met vader, moeder, en 8 kinderen, een paar van zichzelf en een paarpleegkinderen, in een ruimte van misschien 5 bij 3 m. Door de extra inkomsten zijn ze in staat geweest om het aangrenzende gebouwtje te kopen waardoor ze dat nu als extra slaapkamer hebben. Zo op het nippertje voor vertrek waren deze bezoeken bij mensen thuis een heel bijzondere ervaring. Wat mij enorm op viel was het feit dat het buiten vies en rommelig is, maar dat ze hun straatje en huis heel schoon houden.

Wat ook bijzonder was, is het feit dat ik gisteravond nog telefonisch contact gehad heb met de tante van Otete. Zij gaf aan dat ze erg blij was met alles wat ik met hem gedaan heb. We gaan in ieder geval in de vakanties, als hij thuis is, contact met elkaar houden.

Gelukkig had ik vanmorgen mijn koffers al gepakt, want door het onverwachte uitstapje kwam ik vanmiddag uiteindelijk in een soort tijdnood.
Bij terugkomst in het huis waren Frank en Eva van Doingoood aanwezig voor de eindevaluatie. Hierna had ik eindelijk tijd om wat te eten. Toen ik vervolgens de tijd checkte zag ik tot mijn schrik dat het al 15.30 geweest was. Dat bekende dat ik snel naar de school moest om in P3 en P4 afscheid te nemen. Ik had van huis verschillende vellen stickers meegenomen. Hier had ik er wel een paar van gebruikt, maar de meeste had ik nog. Ik had ze eerder al allemaal losgeknipt en kon ze nu dus vrij gemakkelijk uitdelen. In P3 ging dat wat gemakkelijker dan in P4, want daar wilden veel kinderen net een andere dan die ze kregen. Ondanks dat ik gezegd had dat ze onderling moesten ruilen stonden er op een gegeven moment wel tien om mij heen. Dit was nu eens gedrag waarbij er geen verschil was tussen de kinderen bij ons en de kinderen hier .
Na het afscheid van de klassen was het tijd om met Emma en Otete nu echt voor de allerlaatste keer te oefenen. Ik was dat oorspronkelijk niet van plan, maar Janne (nieuwe vrijwilliger) die gelukkig de lessen van mij over gaat nemen, wilde heel graag een keer zien hoe ik deze lessen aanpak.
Daarna snel door naar Nafasi om daar gedag te zeggen en vervolgens naar de kliniek. Inmiddels was die echter gesloten. Gelukkig kwam ik nog een paar medewerkers onderweg tegen, maar helaas heb ik ze niet allemaal meer gezien.

Nadat ik nog een rok afgegeven had bij Esther (het meisje met de ontsteking aan haar vinger) kon ik eindelijk weer terug naar huis. Daar snel wat gegeten en gedoucht en daarna naar bed. Het was echter bloedje heet. Volgens het thermometertje wat aan mijn rugzak hangt (wat niet helemaal betrouwbaar is, maar toch ..) was het zo’n 28 graden in de kamer.
Van slapen is dus niet veel gekomen.

Dinsdag 14 maart

Doordat ik maar een beetje lag te slapen/waken ben ik voor de wekker uit bed gegaan. Hierdoor kon ik de laatste dingen op mijn gemak doen. Om 1.30 uur stond ik klaar bij de poort. Fufu, die mij naar het vliegveld zou brengen was maar 9 minuten te laat Na nog een stop om te tanken was ik keurig op tijd op het vliegveld. De vlucht, de enige op dat tijdstip, vertrok precies op tijd. Om 10.50 landden we op Istanboel Airport. Hierna moesten we een héééél eind taxiën. Toen we eindelijk stopten was dat helemaal aan de rand van het vliegveld bij een hangar. Daar vandaan moesten we met een bus weer helemaal naar de terminal gereden worden.

Dat het regende hadden we natuurlijkal gezien, maar toen we uitstapten om naar de bus te lopen was het letterlijk een koude douche. Na zo’n tijd in de warmte viel de temperatuur heel erg tegen. Met zo’n 5 graden en regen was het verschil met de 28 graden van gisteravond wel erg groot. Voordeel is, dat het thuis alleen maar mee kan vallen.

Na een voorspoedige vlucht landden we, 45 min eerder dan in het oorspronkelijke vluchtschema aangegeven stond, op Schiphol. Het was fijn dat ik daar door mijn zus en zwager werd opgehaald. Na zo'n lange reis is het heerlijk als je zo in de auto kunt stappen.
Het was vreemd om weer in mijn eigen huis binnen te stappen. Alles zo netjes en schoon zonder al dat rode stof , ook wel weer heel erg lekker.

Woensdag 15 maart

De afgelopen 7 weken zijn omgevlogen. Ik vond het leuk om jullie via dit blog op de hoogte te houden. Ontzettend bedankt voor alle lieve reacties die jullie steeds op mijn verhalen gaven. Van sommige voelde ik mij wel wat ongemakkelijk, omdat mijn invloed en aandeel dan in mijn ogen té groot werd gezien.
Tijdens de evaluatie heb ik ook gezegd dat het voor ons westerlingen lastig is om niet in productie te denken. Wat je in zo'n zeven weken bereikt is op het grote geheel gezien klein. Maar voor mij geeft het in ieder geval heel veel voldoening om te weten dat ik voor een paar kinderen een beetje het verschil heb kunnen maken. Ik ben dan ook heel blij dat, op datgene wat ik met de twee jongens opgebouwd heb, voortgebouwd wordt door Janne.

Al met al kan ik terug kijken op heel een mooie periode die ik niet had willen missen. De bezoeken aan de sloppenwijken waren indrukwekkend, net zoals de village walk in Kidepo. Het werken met de twee jongens was fijn. En tijdens de 2 safari's heb ik prachtige natuur gezien. Daarnaast heb ik veel mooie mensen ontmoet.

Wereldwijd leven er meer mensen in armoe dan in welvaart. Ik heb het in de loop van de verhalen al meerdere keren gezegd, maar als je je dit realiseert dan ben je weer extra, extra dankbaar voor waar je wiegje gestaan heeft. Iets waar trouwens niemand een keuze in heeft.
In een land als Oeganda zouden er veel meer mensen kunnen profiteren van de rijkdommen van het land, maar daar is, zoals op zoveel andere plaatsen in de wereld wel leiderschap voor nodig dat niet alleen aan zelfverrijking doet.
We kunnen alleen maar hopen en bidden dat er leiders op zullen staan die wél het belang van het volk voorop stellen.

De laatste dagen is mij door velen de vraag gesteld 'kom je weer terug'? Mijn antwoord was steeds dat ik dat niet weet, zeker omdat je geen verwachtingen wilt wekken die je misschien niet waar kunt maken. Maar zoals ik er nu tegenaan kijk is die kans zeker aanwezig, alhoewel dan waarschijnlijk niet voor zo'n lange periode.

Nogmaals dank dat jullie met mij meegeleefd hebben.